தாய் கார்டியனாக இருக்கலாமா

 தாய் கார்டியனாக இருக்கலாமா?

Jaganathan vs Vasudevan Chettiar AIR 2001 Mad 184

மாணிக்கம் செட்டியாரின் மகன்கள் பேரன்கள் இந்து கூட்டுக் குடும்பமாக இருக்கிறார்கள். இவர்கள் ஏகப்பட்ட வியாபாரம் செய்கிறார்கள். மிக அதிகமாக சொத்துக்கள் இருக்கின்றன. 1976-ல் இவர்களுக்குள் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படுகிறது. ஒரு பேரன் இந்த பாகப் பிரிவினை வழக்கைப் போடுகிறான். 1977-ல் வாதி (ஒரு பேரன்) மைனராக இருக்கும்போதே அவனிடம் விடுதலை எழுதி வாங்கிக் கொள்கிறார்கள். அவன் அவ்வளவு உஷாராவன் இல்லை. அவனின் தாயார் அவனுக்கு கார்டியனாக இருந்து அந்த விடுதலைப் பத்திரத்தை எழுதிக் கொடுத்துள்ளார். பின்னர் மற்றவர்கள் சேர்ந்து 1977-ல் ஒரு பாகப் பிரிவினை பத்திரம் எழுதிக் கொண்டு சொத்துக்களை பிரித்துக் கொண்டனர். 

அந்த மைனர் பேரன், மேஜர் வயதை அடைந்தவுடன் பாக வழக்குப் போடுகிறான். அதில், அவனை ஏமாற்றி அந்த விடுதலைப் பத்திரம் எழுதி வாங்கப் பட்டுள்ளது என்றும், அவன் மைனராக இருந்தபோது, அவனின் தாயார் அவனுக்காக கார்டியனாக அதில் கையெழுத்து செய்துள்ளார் என்றும், அவனின் தாயார் அவனுக்கு கார்டியனாக இயங்க முடியாது (She is neither de facto guardian nor a natural guardian) என்றும் வழக்குப் போடுகிறான். தந்தை இருக்கும்போது, தாயார் இயற்கை கார்டியனாக இயங்க முடியாது என்று சொல்கிறான். 

மேலும் இது இந்து கூட்டுக் குடும்பச் சொத்து. இதை மகன் பேரன் என்ற வித்தியாசம் இல்லாமல் தலைக்கு ஒரு பங்கு என்றுதான் பிரித்து இருக்க வேண்டும். (per capita). மகன்களை மட்டும் வைத்த வகைக்கு ஒரு பங்கு என்று பிரித்து இருக்க கூடாது. (per stripes). எனவே இந்த பாகப்பிரிவினை இந்து சாஸ்திர சட்டத்துக்கு எதிரானது என்று வாதம். 

மேலும் இந்த பாக வழக்கை போட்ட பின்னர், பிரதிவாதிகள் சில சொத்துக்களை, இந்த கூட்டுக் குடும்ப பணத்தைக் கொண்டு, பினாபி பெயர்களில் வாங்கி உள்ளனர். அதிலும் தனக்கு பங்கு உண்டு என்று வாதம் செய்கிறான்.

ஆனால் பிரதிவாதிகள், இது மற்ற சகோதரர்களின் தூண்டுதலால் இந்த பாக வழக்கைப் வாதி போட்டுள்ளான் என்றும், ஏற்கனவே நடந்த பாகப் பிரிவினையை இப்போது மறுக்க முடியாது என்றும், பாகம் பிரிந்து விட்டதால், கூட்டுக் குடும்ப சொத்து என்று ஒன்று சட்டப்படி இல்லை என்றும், பாகப்பிரிவினை எல்லோரின் சம்மதத்தின் பேரிலேயே நடந்தது என்றும் சொல்கிறார்கள்.

தாயார் கார்டியனாக இயங்க முடியுமா?

பிரிவு 6 இந்து மைனாரிட்டி & கார்டியன்ஷிப் சட்டம் 1956-ன்படி தந்தை மட்டுமே இயற்கை கார்டியனாக இருக்க முடியும். தாயார் கார்டியனாக இருந்து எழுதிக் கொடுத்த விடுதலை பத்திரம் சட்டப்படி செல்லாத தன்மை ஆகி விடும் (void ab initio). இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் மைனர், மேஜர் வயதை அடைந்தவுடன் 12 வருடங்களில் அதை ரத்து செய்ய வழக்குப் போட முடியும். இது வாதியின் வாதம்.

பிரிவு 6 இந்து மைனாரிட்டி & கார்டியன்ஷிப் சட்டம் 1956 என்பது மைனரின் தனிச் சொத்துக்களுக்கு மட்டுமே செல்லும். அது, இந்து கூட்டுக் குடும்பச் சொத்துக்களுக்குச் செல்லாது. மேலும் சுப்ரீம் கோர்ட் தீர்ப்பின்படி, தாயும் இயற்கை கார்டியன்தான். அவர் மைனருக்காக கார்டியனாக செயல்பட்டதில் ஒன்றும் தவறில்லை என்று பிரதிவாதிகள் வாதம்.

இந்து மைனாரிட்டி & கார்டியன்ஷிப் சட்டம் 1956-ன் பிரிவு 4-ல் கார்டியன் யார் என்பதைப் பற்றிச் சொல்கிறது. 

“கார்டியன்” என்பது மைனரையும் அவனின் சொத்துக்களையும் பாதுகாப்பவர் என்றும், அதில் (1) இயற்கை பெற்றோர், (2) தந்தை அல்லது தாய் அவரின் உயில் மூலம் நியமிக்கப்பட்ட கார்டியன், (3) கோர்ட் மூலம் நியமிக்கப்பட்ட கார்டியன், (4) கோர்ட் ஆப் வார்ட்ஸ் சட்டத்தின் மூலம் நியமிக்கப்பட்ட கார்டியன், இவர்களும் கார்டியன் என்றே கருதப்படுவர் என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

“இயற்கை கார்டியன் என்றால் யார் என்று பிரிவு 4-சி-ல் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதன்படி, மைனரின் தனிச் சொத்துக்களுக்கும் (கூட்டுக் குடும்பச் சொத்துக்கள் அல்லாதவைகளுக்கு) மைனருக்கும் அவனின் தந்தைதான் இயற்கை கார்டியன் என்றும், தந்தைக்குப் பிறகு தாய் தான் இயற்கை கார்டியன் என்றும் சொல்லப் பட்டுள்ளது. 

ஆனாலும், ஐந்து வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தையாக இருந்தால், அவன் அல்லது அவள், அவனின் தாய் அரவணைப்பில்தான் (custody) இருக்க வேண்டும் என்றும் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

மேலும், சட்டபூர்வமற்ற குழந்தையாக இருந்தால் (illegititmate child) முதலில் தாயும், பின்னர் தகப்பனும் இயற்கை கார்டியனாக இருப்பர்.

இந்து மைனாரிட்டி & கார்டியன்ஷிப் சட்டம் 1956-ல் பிரிவு 11-ல் தற்காலிக கார்டியன் (de facto guardian) யார் என்றும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. யார் வேண்டுமானாலும் தற்காலிக கார்டியனாக இயங்க முடியும். ஆனால், அந்த தற்காலிக கார்டியன் மைனரின் சொத்துக்களை விற்கும் அதிகாரம் இல்லை. தற்காலிக கார்டியன் என்பது தந்தை, தாய் இல்லாத மற்ற உறவுகள் ஆகும்.

பிரிவு 12 மைனாரிட்டி & கார்டியன்ஷிப் சட்டத்தில், இந்து கூட்டுக் குடும்பச் சொத்தில் மைனருக்கு பங்கு இருந்தால், அதை விற்பனை செய்ய கார்டியன் யாரையும் நியமிக்க முடியாது. ஏனென்றால், அது கூட்டுக் குடும்பச் சொத்தின் கர்த்த்தா என்று மூத்த கோபார்சனரின் நிர்வாகத்தில் இருக்கும். 

ஆனாலும், இப்படிப்பட்ட கூட்டுக் குடும்பச் சொத்துக்கு, மைனருக்கு கார்டியனை நியமிக்கு ஐகோர்ட்டுக்கு அதிகாரம் உண்டு என்று அதே பிரிவு 12-ல் சொல்லப் பட்டுள்ளது. 

தாய் கார்டியனாக இயங்க முடியுமா?

தந்தை கார்டியனாக இயங்கும் நிலையில் இருக்கும்போது, தாய் கார்டியனாக இயங்க முடியாது. ஆனால், தந்தை பொறுப்பில்லாமல், மைனரின் சொத்துக்களை கவனிக்காமல் இருந்தால், தாய் கார்டியனாக இயங்கு முடியும். 

ஒரு வழக்கில், தந்தை இருக்கும்போது, தாய் கார்டியனாக இருந்து ஒரு சொத்தை விற்பனை செய்துள்ளார். ஆனால் அந்த கிரயப் பத்திரத்தில் தந்தை சாட்சிக் கையெழுத்தைப் போட்டுள்ளார். இருந்தாலும், இந்த கிரயம் செல்லாது என்று தீர்ப்பு கூறியுள்ளது. The sale was not merely voidable under Sec.8 but void, being outside the purview of that section.

எப்போது இயற்கை கார்டியன் மைனர் சொத்தை விற்கலாம்?

இயற்கை கார்டியன் மைனர் சொத்தை விற்கலாம் என்று சொன்னாலும், அதுவும், அவனின் அவசிய தேவைக்காக இருக்க வேண்டும். காரணம் இல்லாமல் சும்மா விற்று விட முடியாது. Only the legal guardian empowers to alienate a minor’s property, provided it is for the necessity or benefit of the minor or his estate.

தந்தை உயிருடன் இருக்கும்போது, தாய் ஏன் இயற்கை கார்டியனாக இயங்க முடியாது?

இந்தக் கேள்விக்கு சுப்ரீம்கோர்ட் 1999-ல் ஒரு அதி முக்கியத்துவம் வாய்ந்த தீர்ப்பைச் சொல்லி உள்ளது. அது Hariharan vs Reserve Bank of India. இந்த தீர்ப்பில்தான், தந்தை, தாய் என்ற பாகுபாடு பார்க்க முடியாது. தந்தை இருக்கும்போது, தாய் இயங்க முடியாது என்பது பாகுபாடு பார்க்கும் செயல். எனவே தந்தை கார்டியனாக இயங்கும் நிலையில் இருந்தாலும், தாயும் இயற்கை கார்டியன் என்பதாலும், அவளும் மைனரின் நலனில் அக்கறை உள்ளவள் என்பதால், அவளும் தனித்து இயற்கை கார்டியனாக இயங்க முடியும் என்று தீர்ப்புக் கொடுத்துள்ளது. இந்த தீர்ப்பானது, இதற்கு முன்னர் முடிவான பல வழக்குகளின் தீர்ப்பை பின்னுக்குத் தள்ளி விட்டது. (இதற்கு முன்னர் கொடுத்த தீர்ப்புகளில் எல்லாம், தந்தை உயிருடன் இருக்கும்போது, தாய் கார்டியனாக இயங்க முடியாது என்றும், தந்தை காலத்துக்குப் பின்னரே தாய் கார்டியனாக இருக்க முடியும் என்றும் தீர்ப்புகள் இருந்தன. இந்த நிலை இந்த வழக்கின் தீர்ப்பால் மாறி விட்டது).

அடுத்து,

பாகப்பிரிவினைப் பத்திரத்தில் ஏமாற்றி கையெழுத்துப் பெறப்பட்டதா?

தந்தையும் பாகப் பத்திரத்தில் கையெழுத்துப் போட்டுள்ளார். மைனருக்காக, தாயும் கார்டியனாக இருந்துள்ளார். எனவே இதில் ஏமாற்று வேலை ஏதும் நடக்கவில்லை. மைனரின் நன்மையை பாதுகாக்க இரண்டு இயற்கை கார்டியனும் இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் மைனருக்கு எதிராக செயல்பட்டார்கள் என்று எந்த சாட்சியமும் இல்லாதபோது, அந்த பாகப் பிரிவினை நியாயமாகவே நடந்ததாக கருத வேண்டும். 

சென்னை ஐகோர்ட்டின் முழு பெஞ்ச் தீர்ப்பான Sankaranarayanan vs Kandasami, AIR 1956 Mad 670 என்ற வழக்கில் மைனருக்காக கார்டியன் கையெழுத்துச் செய்து ஒரு பத்திரத்தை எழுதிக் கொடுத்திருந்தால், அந்த மைனர் மேஜர் வயதை அடைந்த மூன்று வருடங்களுக்குள் அதை கேள்வி கேட்டு வழக்குப் போட உரிமையுண்டு. ஏனென்றால் அது ஒரு voidable transaction. அவ்வாறு வழக்குப் போடவில்லை என்றால், அந்த பத்திரம் செல்லும் தன்மை கொண்டதாக மாறிவிடும் என்று தீர்ப்புக் கூறி உள்ளது. 

ஆனால், மைனரை காண்பிக்காமல், மைனரின் சொத்தை விற்பனை செய்திருந்தால், அதாவது, மைனருக்காக கார்டியன் யாரும் கையெழுத்துப் போடாமல் மைனரின் சொத்தை அல்லது மைனருக்கு உரிமை உள்ள சொத்தை விற்பனை செய்திருந்தால், அதை அந்த மைனர் மேஜர் வயதை அடைந்த 12 வருடங்களில் வழக்குப் போடும் உரிமை அவனுக்கு உண்டு. ஏனென்றால், அந்த கிரயம் சட்டப்படியான கிரயம் இல்லை Sale is void in nature.

ஆக, மைனருக்காக கார்டியன் கையெழுத்துப் போட்டு விற்பனை செய்திருந்தால், அது Voidable Sale. எனவே அதை மைனர் மேஜர் வயதை அடைந்த மூன்று வருடங்களில் வழக்குப் போடும் உரிமை உண்டு. இங்கு மைனருக்காக கார்டியன் கையெழுத்துப் போடுவதை eo-nominee என்று சட்டம் சொல்கிறது. அதாவது மைனருக்காக ஒருவர் இயங்கினார் என்று பொருள்.

ஆனால், மைனருக்காக யாரும் கார்டியனாக இல்லாமல் மைனரின் சொத்தை விற்று இருந்தால், அது செல்லாத கிரயம். Void transaction. எனவே மைனர், மேஜர் வயதை அடைந்த 12 வருடங்களுக்குள் வழக்குப் போட உரிமை உண்டு. 

இந்த வழக்கில், தாய் கார்டியனாக இருந்துள்ளார், எனவே அவர் மைனருக்காக இயங்க முடியும் என்றும், ஈயோ-நாமினி ஒப்புக் கொண்ட பத்திரத்தை, மூன்று வருடங்களில் மட்டுமே கேள்வி கேட்க முடியும் என்பதால், இந்த வாதி தாக்கல் செய்த வழக்கு செல்லாது என்று சென்னை ஐகோர்ட் தீர்ப்பு கூறி உள்ளது. 

Partnership registration consequences

 Partnership Regn consequences

Mohd v. Madarsa, AIR 1959 Mad 440

The Plaintiffs and the defendants were doing business in partnership from 1944 to 1949. The main business by the partnership was procurement and distribution of paddy under the Control Orders. 

The partnership was dissolved in 1949 and accounts of the dissolved partnership were taken. The Plaintiffs received their share of the capital and profits and retired from the partnership. The defendants are continuing the business.

The firm was never registered. During the earlier period of partnership, the Govt demanded Rs.1,300 as surcharge on the stocks of paddy held by the partnership. The money was paid. Subsequently they claimed the money from the Govt. As a result of further consideration, the Govt directed a refund of that surcharge amount to the partnership firm. This amount was refunded nearly after three years from the dissolution of the partnership.

The plaintiffs claimed their half share in the said refund amount and they filed this suit. Both the Trial Court and the Appellate Court dismissed the suit on the ground that the firm is not a registered one and therefore the suit is not maintainable under Sec.69 of the Partnership Act (Central Act 9 of 1932).

The plaintiffs contended that the suit was saved by the exception enacted in Sec.69(3) of the Partnership Act. The Lower Courts held that the suit is not within the exception enacted in Sec.69(3)(a).

Sec.69(1): “No suit to enforce a right arising from a contract shall be instituted in any court by or on behalf of any person suing as a partner in a firm against the firm or any person alleged to be or have been a partner in the firm, unless the firm is registered.”

Sec.69(2): “No suit to enforce a right arising from a contract shall be instituted in any court by or on behalf of a firm against any third party unless the firm is registered.”

The object of Sec.69(2) is to compel a firm which is a going concern to get itself registered it has to institute a suit or make claims in courts of law.

Sec.69(1) refers to a suit instituted in any court by or on behalf of any person suing as a partner in a firm.

Sec.4 defines Firm: “Persons who have entered into partnership with one another are called individually ‘partners’ and collectively ‘a firm’. 

This definition of ‘firm’ makes it clear that the expression firm cannot be applied to a partnership except where it is continuing to carry on business.

Where a partnership has been dissolved, it is referred to as a dissolved firm. Hence in the case of a dissolved firm, neither Sec.69(1) nor Sec.69(2) can apply to a suit instituted by a person who claims to have been a partner in a dissolved firm or to a suit instituted by or on behalf of a dissolved firm. Such suits lie outside the purpose of the sub-sections.

Sec.69(1) and 69(2) compel registration of the firms that seek relief in courts. A dissolved firm cannot be registered. Hence a suit by or on behalf of a dissolved firm cannot possibly be hit by the prohibition enacted in those Sec.69(1) and 69(2).

If a person who is a partner in a firm sues the firm for some particular relief or sues an individual partner of the firm or a former partner of the firm, the suit cannot be maintained unless the firm is registered. That is because the firm is in being and may be registered.

If a person, who claims that he is a partner in the firm and whose claim is disputed, sues the firm or a partner or a former partner of the firm, such a suit, is within the prohibition of Sec.69(1). That is because the suit is instituted by the plaintiff in his capacity as partner and since the firm is in being and is capable of being registered.

Therefore it is  opposed to the policy of the Act, to allow the institution of a suit by a person who claims to be a partner unless it is registered.

But unless there is a firm (that is a partnership) that is continuing to do business.

In this case: the plaintiffs are erstwhile partners and not the present or continuing partner and therefore the prohibition enacted in Sec.69(1) would not hit. The earlier partnership business was dissolved. Now the plaintiffs are in the capacity of partners in the dissolved firm. Therefore the plaintiffs sue the defendants who were the other partners of the dissolved firm. Hence the relationship of partnership has ceased to subsist and that the firm is no long in existence.

Therefore the prohibition to file a suit by the plaintiffs can have no application. The plaintiffs can very well file such suit against the partners of the dissolved firm, even in though the erstwhile partnership was not a registered one.

**

எஸ்டப்பல் Estoppel

 Estoppel எஸ்டப்பல்: 

மறுதலித்தல் அல்லது ஏற்கனவே சொன்னதை பின்னர் மறுப்பது:

"முன்னர் சொன்ன சொல்லை, பின்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் மறுக்க முடியாது" -- இது ஒரு சட்டம். இதை "எஸ்டப்பல்"  Estoppel என்பர்.

உதாரணமாக--

ஒரு வழக்கில், ஒருவர், "இவர் என் மனைவி" என்று சொல்லி விட்டால், மற்றொரு சந்தர்ப்பத்தில் அல்லது மற்றொரு வழக்கில், "அவள் என் மனைவி இல்லை, அவள் என் வைப்பாட்டி" என்று மாற்றி சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால், எஸ்டப்பல் என்ற சட்டத் தடை உள்ளது. 

பைபிளில்:

இயேசுநாதர், தன்னை சிலுவையில் அறைந்து தண்டிப்பதற்கு முதல்நாள், அவர் தன் சீடர்களுடன் இரவு உணவு அருந்தினார். அவருடன் மொத்தம் 13 பேர்கள் இரவு உணவு உண்டனர். இந்த நிகழ்வை த லாஸ்ட் சப்பர் (The Last Supper) என்று சொல்வார்கள். அப்போது இயேசுநாதர், "இந்த இரவு முடிவதற்குள் என்னை ஒருவன் மறுதலிபான் (அதாவது என்னை அவனுக்கு தெரியாது என்று சொல்வான்)" என்று சொன்னார். அதேபோலவே யூதாஸ் என்பவன் இயேசு நாதரை காட்டிக் கொடுத்தான். தனக்கும் ஏசுநாதரும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை என்று சொல்லிவிட்டான் அவன் அப்படி பேசியது சட்ட விதிகளின்படி எஸ்டபல் (Estoppel) வகையைச் சேரும்.

Estoppel என்ற மறுதலிக்கும் செயல் சார்ந்த இந்தச் சொல்லை வாய்மொழியாகவும் உறுதி கூறியிருக்கலாம்; அல்லது சொல்லாமல் செய்கைகள் மூலம் தெரிவித்திருக்கலாம்.

பைபிளில் ஒரு கதை உண்டு.

ஒருவன், தாய் மாமன் ஊருக்கு வருகிறான். அங்கு தாய்மாமனுக்கு இரண்டு பெண்கள். அதில் சிறியவள் மிக அழகாக இருப்பாள். பெரியவள் அவ்வளவு அழகில்லை. மாமனிடம், அவரின் சின்னப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொடுக்கும்படி கேட்பான். 

அவரோ, "மருமகனே! நீ, என் வீட்டில் ஐந்து வருடங்கள் ஆடு மேய்த்துக் கொண்டிருந்தால், என் சின்னப் பெண்ணை உனக்கு திருமணம் செய்து கொடுக்கிறேன்" என்று கூறுகிறார். இவனும் அதை நம்பி, 5 வருடங்கள் ஆடு மேய்க்கிறான்.

அன்று இரவில் இவனுக்குத் திருமணம் முடிந்தது. இரவில் ஒரு குடிசையில் மனைவியுடன் தனிமை. இருட்டில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. விடிந்து பார்த்தால், அவள் சின்னப் பெண் இல்லை; மாமனாரின்  பெரியபெண். 

உடனே மாமனிடம் சென்று, "நீங்கள் என்னை ஏமாற்றி விட்டீர்கள்; நம்பிக்கை துரோகம் செய்துவிட்டீர்கள்; உங்களின் சின்னப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொடுப்பீர்கள் என்ற முழு நம்பிக்கையில்தான் நான் உங்களின் ஆடுகளை மேய்த்தேன்" என்ற புலம்புகிறான். 

மாமனோ, எதற்கும் கவலைப்படாமல், "மருமகனே! அதற்கென்ன, இன்னும் ஒரு ஐந்து வருடம் என் வீட்டு ஆடுகளை மேய்த்தால், சின்னப் பெண்ணையும் உங்களுக்கே திருமணம் செய்து கொடுக்கிறேன்; கவலைப் படாதீர்கள்" என்று சொல்லிவிட்டார். அவனும் அடுத்த 5 வருடத்திற்கு ஆடு மேய்கிறான்.... இப்படியாகப் போகிறது பைபிள் கதை.

"உனக்கு எனச் சொல்லிவிட்டு, பின், பேச்சை மாற்றக் கூடாது" என்பதைத்தான் எஸ்டாபெல்-Estoppel என்ற சட்டவிதி கூறுகிறது.

இதேபோல, 2009ல் லண்டனில் ஒரு வழக்கு:

டேவிட் என்பவர் பம்பரமாக வேலை செய்யும் ஒரு விவசாயி. 30 வருடங்களாக தன் பெரியப்பா மகனான பீட்டரின் பண்ணையில் வேலை பார்த்து வருகிறார். முழுப் பொறுப்பும் டேவிட்தான். சம்பளமெல்லாம் கிடையாது. 

பீட்டர் அவ்வப்போது, "எனக்குப் பின், இந்தப் பண்ணைக்கு நீதான் உரிமையாளன்" என்று டேவிட்டை குளிர்ச்சி ஊட்டிக் கொண்டிருப்பார். அதை நம்பிய டேவிட் மாடாக உழைத்தார். இப்படிச் சொல்லியே 2005ல் இறந்து விட்டார் பீட்டர். 

பீட்டர், உயிலும் எழுதி வைக்கவில்லை. பீட்டரின் இந்த உறுதிமொழியை வைத்து, வேலை பார்த்து வந்த டேவிட் இந்த சொத்துக்களை கேட்கிறார்.

 உயிருடன் இருக்கும்போதே, எனக்குத் தான் சொத்து என்று சொல்லி என்னை நம்ப வைத்துள்ளார். எனவே எஸ்டபெல் சட்டவிதிப்படி எனக்குத் தான் சொத்து கிடைக்க வேண்டும் என்று வாதாடுகிறார். கீழ்கோர்ட் இவர் சொல்வது சட்டப்படி சரியே என்று இவருக்கு சொத்தை கொடுத்துவிட்டது. ஆனால் அப்பீல் கோர்ட் மறுத்து விட்டது. எனவே டேவிட், ஹவுஸ் ஆப் லார்டு கோர்ட்டுக்கு (House of Lords) அப்பீல் செய்கிறார். 

லார்டு கோர்ட், "பீட்டர், நேரடியாகச் சொல்லி இருந்தாலும், மறைமுகமாகச்  சொல்லியிருந்தாலும், இது எஸ்டாபெல் என்ற சட்டவிதியின் கீழ் வரும். எனவே டேவிட்டுக்குத்தான் அந்தச் சொத்து என்று தீர்ப்பு கூறிவிட்டது.

* 

Witness Examination

Witness examination

ஏன், வழக்கின் பார்ட்டியை முதலிலேயே விசாரித்து விட வேண்டும்?

வழக்கில் உள்ள பார்ட்டிகள், அவர்களின் சாட்சிகளை விசாரிக்கும்போது, கோர்ட்டின் உள்ளே இருக்கலாம். ஆனால், அவ்வாறு அவர் சம்மந்தப்பட்ட சாட்சிகளை விசாரிப்பதற்கு முன்னரே, வழக்கின் பார்ட்டி, தன்னை ஒரு சாட்சியாக விசாரித்து முடித்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்போதுதான், தன் சாட்சிகளை விசாரிக்கும் போது கோர்ட்டுக்கு உள்ளே இருக்க அனுமதிப் படுவார். அதற்குப் பதிலாக, வழக்கின் பார்ட்டி, தன்னை கடைசி சாட்சியாக விசாரித்துக் கொள்வதாகச் சொன்னால், அவரின் சாட்சிகளை விசாரிக்கும்போது, கோர்ட்டுக்கு உள்ளே இருக்க நீதிபதி அனுமதிக்க மாட்டார். 

எனவே ஒன்று, தன்னை முதலில் ஒரு சாட்சியாக விசாரித்துக் கொள்ள வேண்டும். அல்லது அவர் சம்மந்தப்பட்ட சாட்சிகளை விசாரிக்கும்போது, அவர் கோர்டுக்கு வெளியே இருக்க வேண்டும். 

The question for consideration is whether a Court has got power to order unexamined witnesses out of Court until their evidence is taken.

Neither the Evidence Act nor the Code of Civil or Criminal Procedure contain any section or rule for ordering witnesses out of Court although it is generally done by the courts as a matter of practice.

The Court has inherent power to regulate the business of the court in the way it thinks bes or to make any order that may be necessary for the ends of justice.

Even in the absence of any specific provision in any enactment, the Court has power to order that no witness, who has to give evidence,  should be present when the depositions of other witnesses are being taken until he himself is examined as a witness in full.

In Halsbury’s Law of England (Simonds Edn) the Rule of Practice is stated to be that at any time during the course of a trial, on an application of any party, the Judge may order witnesses in the case to leave the Court until called for. 

It is also stated in the Halsbury’s Law of England, that unexamined witnesses may be ordered out of court at the request of either party. 

Therefore it is clear that the court has power to order unexamined witnesses out of court at any time during the trial on the application of either party.

The next question for consideration is: Whether a party to a litigation himself as a witness can be ordered out of the court hall unless he examines himself first as his own witness.

The answer is no. It is stated in Roscoe’s Criminal Evidence (16th Edn) that a defendant, if a witness or not cannot be ordered out of Court while he behaves himself becomingly.

In Wigmore on Evidence (3rd Edn) which relating to Sequestration (isolation) of witnesses, it is pointed out that “The case of the party himself is more difficult. It is apparent that the danger of an attempt to falsify testimony and the utility of sequestration to expose it are most emphatic for a party who is a prospective witness. On the other hand, the party’s aid in the conduct of the cause may be indispensable, and has absence is in any case hardly consistent with his general right to protect his interests by watching the conduct of the trial.

In the United States, or in most parts of it, these ‘considerations (looking to the oridinary relations of client and counsel), are probably more forcible than in England, where the counsel has full independence and professional authority. 

The simple solution, avoiding both horns of the dilemma, would be exempt the party from the order of exclusion, but to require him to take the stand first of the witnesses on his side; on the principle that, though he has the right to be present, yet he has also the duty to do all that is feasible towards preventing suspicion and subserving the opponent’s right to sequestration.

In Outram v. Outram, 1877 WN 75 that as parties are competent witnesses, they, alike the other witnesses may be excluded from the Court during the examination of any other witnesses.

It is true that a party to a litigation has got the right to remain in Court while the trial of the suit is going on and it is equally well established that the court has got inherent power to order any person who has to give evidnece out of Court hall when other witnesses ae being examined until that person is called to give evidence. 

Under Sec.135 of the Evidence Act – the ordr in which witnesses are to be produced and examined shall be regulated by the law and practice for the time being relating to Civil and Criminal Procedure respectively and in the absence of any such law, by the discretion of the Court. 

Under Sec.133 of the Evidence Act – the Court has the power to prescribe the order in which witnesses are to be examined, where a party is also a witness, the Court can require him to give evidence before he examines his other witnesses. If he is not willing to do so, the Court can order him out of the Court hall when his other witnesses are giving evidence.

**

தத்து எடுப்பது Adoption

 தத்து எடுப்பது Adoption

இந்து சாஸ்திர சட்டப்படி தத்து எடுப்பது (Adoption) என்பது இந்து மதத்தில் மட்டுமே முடியும், மற்ற மதங்களில் இந்த பழக்கம் இல்லை. மற்ற மதச் சட்டங்களும் இதை அங்கீகரிக்கவில்லை. 

இந்து மதத்தில் ஏன் ஆண் குழந்தையைத் தத்து எடுக்கிறார்கள்?

சாஸ்திர சட்டப்படி இந்து மதத்தில் ஆண் குழந்தையை மட்டுமே தத்து எடுக்க முடியும், பெண் குழந்தையைத் தத்து எடுக்க முடியாது. (ஆனால் இப்போது, எந்தக் குழந்தையையும் தத்து எடுக்கலாம் என்று இந்து தத்துச் சட்டம் 1956 மாற்றி உள்ளது).

இந்து மத தத்துவத்தின்படி, ஒரு இந்து ஆண், அவன் இறப்புக்குப் பின்னர் மோட்சம் அல்லது சொர்க்கம் செல்ல வேண்டுமென்றால், அவனுக்கும் அவன் மூதாதையருக்கும் பிண்டம் கொடுக்க வேண்டும். அப்படி பிண்டம் கொடுப்பதற்கு ஒரு மகன் அல்லது அவனின் வழிவந்த பேரன், கொள்ளுப்பேரன் போன்றவர் இருக்க வேண்டும். ஒருவன் இறந்தவருக்குப் பிண்டம் கொடுத்தால், அது அவனின் தந்தை முதல், அதற்கு மேல் உள்ள மூதாதையர் ஏழு தலைமுறைக்குச் சென்று சேரும் என்று இந்து சாஸ்திரம் சொல்கிறது. இப்படிப்பட்ட ஆண் வழி மூதாதையர்கள் சபிண்டர்கள் என்று சொல்கிறது. சபிண்டர்கள் என்றால், சக-பிண்டம் அல்லது ஒரு பிண்டத்திலிருந்து  (உடலில் இருந்து) வந்தவர்கள் என்று இந்து சாஸ்திரம் சொல்கிறது. 

ஆண் குழந்தை இல்லை என்றால்?

ஒரு இந்துவுக்கு, ஆண் குழந்தை இல்லையென்றால், அவனுக்கு பிண்டம் கொடுக்க மகன் இல்லை என்பதால், அவன் சொர்க்கம் போக மாட்டானா என்ற கேள்வி எழும். ஆண் குழந்தை இருந்தால், அவன் இறந்த மூதாதையருக்கு பிண்டம் கொடுக்க சாஸ்திரப்படி தகுதியானவன் ஆவான். எல்லா சாஸ்திரத்துக்கும் ஒரு விதிவிலக்கு உண்டுதானே? அதன்படி, அந்த இந்து ஆண் உயிருடன் இருக்கும்போதே, ஒரு மகனை தத்து எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று சாஸ்திரம் சலுகை கொடுத்துள்ளது. பெண் குழந்தையைத் தத்து எடுக்க முடியாது. ஏனென்றால், அவள், இறந்த தந்தைக்கு பிண்டம் கொடுக்கும் உரிமை உள்ளவள் இல்லை. அவள் வேறு கோத்திரத்தில் உள்ள வீட்டுக்குத் திருமணமாகி, மனைவியாகப் போனவள். (ஒரே கோத்திரத்தில் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொடுக்க மாட்டார்கள். ஏனென்றால், ஒரே கோத்திரம் என்றால், அவளும் கணவனும் சபிண்டர்கள் ஆவார்கள் என்பதால். சபிண்டர்கள் என்றால், ஒரே மூதாதையரின் பிண்டத்தில் இருந்து வந்தவர்களுக்குள் திருமண உறவு இருக்கக் கூடாது என்று இந்து சாஸ்திரத்தில் தடை உள்ளது. அவர்கள் சகோதர-சகோதரி போன்றவர்கள்).

எனவே ஆண் குழந்தை இல்லாதவர்கள், ஏதாவது ஒரு ஆண் குழந்தையை தத்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அந்த தத்துக் குழந்தை ஒரே கோத்திரமாகவும் இருக்கலாம், அல்லது வேறு கோத்திரமாகவும் இருக்கலாம். அந்த குழந்தையைத் தத்து எடுத்துக் கொண்ட பின்னர், அந்த குழந்தையும், வளர்ப்புத் தகப்பனின் கோத்திரமாகவே மாறி விடுவான். 

தத்து எடுப்பது; 

தத்து எடுப்பது எப்படி என்றால், அந்தக் குழந்தையின் இயற்கைப் பெற்றோர் இருவரும் (அல்லது உயிருடன் இருக்கும் ஒருவர்), வளர்ப்புப் பெற்றோருக்கு, அந்தக் குழந்தையைத் தானமாகக் கொடுக்க வேண்டும். இதை தன் சுற்றத்தாரைக் கூட்டி (சாட்சிக்காக) அவர்கள் முன்னிலையில் தத்த ஹோமம் நடத்தி அங்கு அந்தக் குழந்தையை ஒப்படைக்க வேண்டும். இவ்வாறு செய்து விட்டால், அந்தக் குழந்தை அன்று முதல், வளர்ப்புப் பெற்றோரின் பிள்ளை ஆகி விடுவான். வளர்ப்பு வீட்டில், இயற்கை மகனுக்கு உரிய எல்லா உரிமையும் (சொத்துரிமை உட்பட) கிடைத்து விடும். ஆனால், பிறந்த வீட்டில் உள்ள எந்த உரிமையும் கிடைக்காது (சொத்துரிமை உட்பட எதுவும் கிடைக்காது).

யாரைத் தத்து எடுக்கலாம்?

யாரை வேண்டுமானாலும் தத்து எடுக்கலாம். ஆனால், அவன் ஒரு ஆணாக இருக்க வேண்டும். 14 வயதுக்குள் இருக்க வேண்டும். தத்து எடுக்கும் தாய்க்கும் அவனுக்கும் குறைந்தது 14 வயதாவது வித்தியாசம் இருக்க வேண்டும். (இல்லையென்றால், 18 வயதுப் பெண், 14 வயது ஆணைத் தத்து எடுப்பதுபோல ஆகி விடும்). இயற்கைப் பெற்றோரின் சம்மதம் வேண்டும். அவர்கள் இல்லையென்றால், அவனுக்கு கார்டியனாக இருப்பவர் தத்துக் கொடுக்க வேண்டும். 

இதில் விதிவிலக்கும் உண்டு:

14 வயதுக்கு குறைந்த ஆண் குழந்தையைத் தான் தத்து எடுக்க முடியும் என்று சாஸ்திரச் சட்டம் சொன்னாலும், சில சமுதாயங்களில் (சாதிகளில்) இந்த வயது வித்தியாசம் பார்க்கப் படுவதில்லை. சொத்துக்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக, மேஜர் வயதை அடைந்தவன், திருமணம் ஆனவன் இவர்களையும் தத்துக் குழந்தையாக எடுப்பது வழக்கமாக உள்ளது. உதாரணமாக – செட்டிநாட்டு செட்டியார்கள் சமுதாயத்தில், திருமணம் ஆன பெரியவனையும் தத்து எடுக்கும் வழக்கம் காலம் காலமாக இருந்து வருகிறது. ஒரு பழக்க-வழக்கமானது ஒரு சமுதாயத்தில் தொடர்ந்து காலம் காலமாக பின்பற்றி வந்தால், அதை ஒரு சமுதாயக் கூட்டம் தொடர்ந்து நடைமுறைப்படுத்தி வந்தால், அதை தொடர் பழக்க-வழக்கம் Custom and Usage என்று சாஸ்திர சட்டம் சொல்கிறது. எனவே அதை சாஸ்திர விதிகளை மீறி ஏற்றுக் கொள்ளலாம் என்றும் அதே சாஸ்திரம் ஒப்புக் கொள்கிறது. 

சொர்க்கமா? சொத்தா?

ஒரு இந்து ஆண், அவன் சொர்க்கம் சேர வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு ஆண் மகன் வேண்டும் என்று சாஸ்திரம் சொன்னாலும், சொத்து இருப்பவர்கள் மட்டுமே தத்து எடுக்கும் வழக்கம் இருக்கிறது. ஏனென்றால், அந்தச் சொத்தைக் காப்பாற்ற ஒரு மகன் வேண்டும். அந்த மகன் வளர்ப்பு மகனாகவும் இருக்கலாம். அப்படி இல்லையென்றால், அந்தச் சொத்து, அவனின் மனைவி காலத்துக்குப் பின்னர், அவனின் பங்காளிகளுக்கு, (அவனின் அண்ணன்-தம்பி வகையாராக்கள் அல்லது அவனின் சித்தப்பன்-பெரியப்பன் வகையறாக்கள்) அந்த சொத்து சென்று சேர்ந்து விடும். அவனுக்கு பெண் மக்கள் இருந்தாலும், அவர்களுக்கு அந்தச் சொத்து போகாது என்று இந்து மித்தாக்சரா சட்டம் சொல்கிறது. அதாவது இந்து மித்தாட்சரா சட்டப்படி, ஆண் மூதாதையர் வழி தோன்றல்கள் மட்டுமே சொத்துரிமை அடையும் தகுதி உடையவர்கள். இவர்களைக் கோபார்சனர்கள் (Coparceners) என்று அந்தச் சட்டம் சொல்கிறது. அதாவது ஒரு இந்து ஆணுக்கு, அவனுக்கு மேலே மூன்று தலைமுறையும் (அவனின் தந்தை, பாட்டன், பூட்டன்) மற்றும் அவனுக்கு கீழே மூன்று தலைமுறையும் (அவனின் மகன், பேரன், கொள்ளுப் பேரன்) ஆக அவனுடன் சேர்த்தால், அவனும், அவனுக்கு மேலே மூன்று தலைமுறையும், அவனுக்கு கீழே மூன்று தலைமுறையும், ஆக மொத்தம் ஏழு தலைமுறை ஆண்களை கோபார்சனர்கள் (Coparceners) அல்லது தாயாதிகள், பங்காளிகள், சபிண்டர்கள் (சக பிண்டம் அல்லது ஒரே பிண்டத்தில் வந்தவர்கள்) என்று இந்து மித்தாக்சரா சாஸ்திர சட்டம் சொல்கிறது. 

ஒரே கோத்திரத்தில் தத்து எடுப்பது:

இந்து சாஸ்திர சட்டத்தில் ஒரே கோத்திரத்தில் தத்து எடுப்பதையே வலியுறுத்துகிறது. ஏனென்றால், பழைய சாஸ்திர முறைப்படி தத்து எடுக்கு வேண்டும் என்றால், பங்காளிகளின் சம்மதம் தேவை. ஒரே கோத்திரத்தில் தத்து எடுத்தால் அந்த சம்மதம் சுலபமாகக் கிடைத்துவிடும். வேறு கோத்திரத்தில் எடுத்தால் எதிர்ப்புகள் இருக்கும். ஏனென்றால், குழந்தை இல்லாததால் பங்காளிகளுக்கு கிடைக்க வேண்டிய அவரின் சொத்துத்தான், வளர்ப்பு மகனுக்குப் போகிறது என்பதால் இந்த ஏற்பாடாக இருக்கலாம்.

மகளின் மகனையே தத்து எடுப்பது:

ஆண் குழந்தை இல்லாதவர், தன் மகளின் மகனையே (மகள் வழிப் பேரனையே) தத்து எடுப்பது என்ற வழக்கம் தென் இந்தியாவில் பல சமுதாயங்களில் அதிகமாக உள்ளது. சில சமுதாயங்களில், சகோதரியின் மகனை (மருமகனை) தத்து எடுப்பதும் வழக்கத்தில் உள்ளது. இதை எல்லாம் இந்து சாஸ்திரம், பழக்க-வழக்கத்தின் அடிப்படையில் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது. 

இந்து சாஸ்திரத்தின் அடிப்படையே ஸ்மிருதி என்னும் சாஸ்திரம்:

இந்து சாஸ்திரத்தின் அடிப்படையே ஸ்மிருதி என்னும் சாஸ்திரம் தான். அதை வியாக்கியானம் (விளக்கம்) செய்த பண்டிதர்கள் ஏராளம். அதைக் கொண்டுதான்  இந்து மித்தாக்சரா கொள்கை, மற்றும் இந்து தயாபாக கொள்கை என்ற இரண்டு முறைகள் இந்தியாவில் பிரபலமாக இருந்தன. மித்தாக்சரா பழைய இந்தியா முழுவதும் பிரபலம் ஆனது. தயாபாக முறை பெங்கால் என்னும் வங்காளப் பகுதியில் மட்டுமே புழக்கத்தில் இருந்து வந்தது. மித்தாட்சார முறையை யஞ்ஞவால்கியர் என்று இந்து பண்டிதர் வியாக்கியானம் (விளக்கம்) அளித்து இந்துகளின் அப்போதைய இந்து சாஸ்திர சட்டமாக ஆக்கி உள்ளார். இந்த மித்தாட்சரா சட்டத்தில் நான்கு உட்பிரிவுகள் உள்ளன. பெனாரஸ் முறை, மிதிலா முறை, மயூகா முறை (மகாராஷ்டிரா முறை), மதராஸ் முறை (திராவிடா முறை) ஆகும். மற்றொரு கொள்கையான தயாபாக முறையை ஜிமுக்தவாகனா என்று இந்து பண்டிதர் வியாக்கியானம் செய்துள்ளார். மித்தாச்சராவுக்கும் – தயாபாகவுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் ஒன்றும் இல்லை. மித்தாட்சரா முறையில், தந்தை உயிருடன் இருக்கும்போதே, பூர்வீகச் சொத்தில் அவரின் மகன், பேரன், கொள்ளுப் பேரன் பங்கு கேட்க முடியும். சொத்தை பாகப் பிரிவினை செய்ய முடியும். தயாபாக முறையில், தந்தை இறந்த பின்னரே, மகனோ, பேரனோ, கொள்ளுப் பேரனோ பங்கு உரிமை கேட்க முடியும். இதை ஆங்கிலேய சட்ட அறிஞர் Mr. Coolbrooke என்பவர் வேடிக்கையாக “மித்தாட்சரா முறையில் தந்தை உயிருடன் இருக்கும்போதே மகன் பங்கு  பெற உரிமை உள்ளவன் என்றும், தயாபாக முறையில் தந்தை இறந்தால்தான், மகன் பங்கு பெற உரிமை உண்டு” என்று எளிதான வேடிக்கை வார்த்தையில் சொல்லி உள்ளார். 

தத்த-ஹோமம்: (ஹோமம் வளர்த்து தத்து கொடுப்பது):

இந்து சாஸ்திர சட்டத்தில், ஹோமம் வளர்த்து, அக்னி சாட்சியாக தத்துப் பிள்ளையை, இயற்கைப் பெற்றோர், வளர்ப்புப் பெற்றோருக்குத் தத்து வார்க்க வேண்டும் என்று சொல்லி உள்ளது. ஆனாலும், பிராணர்கள் போன்ற மேல்தட்டு சாதியினருக்கு இந்த தத்த-ஹோமம் அவசியமில்லை என்றும் சில சாத்திரங்கள் சொல்கின்றன. இந்து பிராமணர், தன் மகளின் மகனை தத்து எடுக்கும்போதும், தன் சகோதரியின் மகனைத் தத்து எடுக்கும்போதும், தத்த-ஹோமம் அவசியம் இல்லை என்று இந்து பண்டிதர் யமா (Yama) சாஸ்திரங்களில் கூறி உள்ளார். 

ஆனால், தத்து எடுப்பதைப் பற்றிய இந்து சாஸ்திரமான, தத்த-சந்திரிகா மற்றும் தத்த-மீமாம்சா போன்ற சாஸ்திர சட்டங்களில், தத்த-ஹோமம் அவசியம் என்று சொல்லப் பட்டுள்ளது.  ஆனாலும், இது “இருபிறவி சாதியினருக்கு” (Twice born class) மட்டுமே பொருந்தாது என்று சொல்லப் பட்டுள்ளது. “இருபிறவி சாதியினருக்கு” (Twice born class) என்றால், வர்ணாசிரம தர்மப்படி (சாதி தர்மப்படி) நான்கு வர்ணங்களாக (சாதிகளாக ) உள்ளவர்களில் முதல் மூன்று மேல்தட்டு சாதிகளான, பிராமணர், சத்திரியர், வைசியர் இவர்கள் மட்டுமே இருபிறவி ஆட்கள். அதாவது இவர்கள் பிறந்தபோது, ஒரு பிறவியும், சாஸ்திரம் கற்றபோது மற்றொரு பிறவியும் எடுத்தவர்கள் என்று பொருள் (Twice born). மற்றவர்கள் அந்த சாஸ்திரத்தை கற்க கூடாது என்ற சாஸ்திர கட்டுப்பாடு இருந்ததால் “ஒருபிறவி ஆட்கள்” என்று விலக்கி வைத்துள்ளது.  

வாக்-தானா அல்லது வாக்கு தானம் அல்லது வாக்குத் தத்து:

இரட்டைப் பிறவி உள்ள மேல்தட்டு சாதியினர்களில், தத்து எடுக்கும்போது, தத்த-ஹோமம் அவசியம் இல்லை என்று சாஸ்திரம் சொன்னதால், அவர்களுக்கு ஹோமம் வளர்த்து தத்து எடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று இந்திய கோர்ட்டுகள் பல தீர்ப்புகளில் சொல்லி உள்ளன. அவர்கள் வாக்கு மூலம் (வார்த்தைகளால்) தத்து கொடுக்க முடியும்.

(தொடரும்)……

Adoption by widows - validity

 Adoption by widows validity

The question of validity of the adoption is raised in this case.

The properties belonged to the father and his son (father Sampanghi Rame Gowdu and son Byre Gowdu). The father and son separated  and it was agreed as one of the terms of the partition that the father’s estate should be held during his lifetime by his second wife Lakshmakkal and on her death should go to Byre Gowdu (the son by the first wife).

After father’s death, his second wife Lakshmakkal transferred those properties to her nephew the first defendant. 

Son Byre Gowdu had two wives. The first wife was the plaintiff and the second wife was one Ramakkal. Neither of them had any children. 

Byre Gowde died in 1909 leaving a will which concludes the following sentence: “…if after my lifetime, both of you (that is, the two wives) do not agree to live together dividing the said properties into two equal shares, you shall separately make adoptions….”

After the death of Byre Gowde, the junior widow, Ramakkal adopted the second defendant. At the time of adoption, the two wives who are sisters, were living together. The first wife, the plaintiff, made any objection to the adoption; but did not consent to it. The adopted son lived with the two widows for many years without his status being questioned.

Father – Rame Gowde (two wives) 2nd wife Lakshmakkal (died in 1932).

Son – Byre Gowde (through first wife)

Byre Gowde - Two wives, Second wife Ramakkal. 

Byre Gowde’s second wife Ramakkal died in 1950. Only Byre Gowde’s senior widow (plaintiff) & the adopted son by the Junior widow (second defendant) alone were living at the time of this suit.

Senior widow questioned the adoption of that adopted boy, adopted by the Junior widow.

The Privy Council in Akhoy Chunder Bagchi v. Kalaphahar Haji (1885) LR 12 IA 198 (PC) dealing with a case in which two widows were each authorised to make adoptions and in pursuance of that authority made simultaneous adoptions, held (1) firstly that the instrument should be construed on the assumption that the person giving the authority intended his widows to do that which the law allowed and not to do something which was if not absolutely illegal, very unusual and not practiced among Hindus. (2) Secondly, their Lordships held that simultaneous adoptions by two widows were contrary to law.

Ranjit Lal Karmakar v. Bijoy Krishna Karmakar (1912) ILR 39 Cal. 582. That case concerned an instrument which authorised two widows to act according to their religious tenets by adopting three sons successively. It was held following the Privy Council decision just cited that the instrument must be read not as authorising an illegal simultaneous adoption but as giving power of adoption to the widows successively and that this being so the elder widow had the prior right to exercise the power of adoption and that the younger widow had no right to adopt before the elder widow had exhausted her right or refused to use it. The reasoning is that such a construction is not contrary to the terms of the instrument and is in accordance with the ordinary rule of Hindu law.

Therefore, in this case – second wife Ramakkal’s adoption was valid.  The instrument (Rame Gowde’s will) might be read as authorising each of the widows to make an adoption either simultaneously or one after the other, in which case there might be living contemporaneously two adopted sons to one man, a notion repugnant to Hindu law. 

Under the ordinary rules of the Hindu law, whereby the refusal to adopt by the senior widow or her consent would be a necessary preliminary to a valid adoption by the junior widow. On the finding of the fact, it must be held that there was no such refusal to adopt by the plaintiff nor was there any consent to the adoption. It follows that the adoption is invalid.

**

 

 

Adoption and Datta Homa ceremony

 Adoption and Datta Homa ceremony

The question which falls for decision in this case is whether the performance of the ‘datta homam’ ceremony is essential when a Brahmin adopts the son of his daughter.

Natesa Aiyar adopted the respondent, the son of his only daughter. Natesan Aiyar was joint with his brother and his brother’s son. (joint family).

Natesa Aiyar died in 1929. The adopted son filed the suit for partition of the joint family properties in 1930. The defendants/appellants denied the factum of adoption. And advanced the alternative plea that if he was adopted the adoption was invalid as the ‘datta homam’ ceremony had not been performed.

The District Munsif of Kumbakonam considered that the ceremony was not necessary for a valid adoption and he allowed the partition suit. In appeal, the Subordinate Judge also concurred the finding of the District Munsif and dismissed the appeal.

Whether the performance of ‘datta homam ceremony’ was essential for adoption in the family of Brahmin caste?

The Privy Council in Bal Gangadhar Tilak v. Shrinivas Pandit, (1915) 29 MLJ 34, had finally settled that the ‘datta homam ceremony’ is not necessary when the adoption is of a Brahmin boy of the same gotra.

In Singamma v. Ramanujacharlu (1868( 4 MHCR 165, it was held that in order to establish a valid adoption in a Brahmin family proof of the performance of datta homam was not essential; proof of the giving and taking was sufficient. In that case it was not known whether the adopted boy was or was not of the same gotra.

This decision was followed by Kindersley and Muttuswamy Aiyar JJ, in Chandramala v. Muktamala (1882) ILR 6 Mad 20, which related to an adoption by a Kshatriya. Muttuswamy Aiyar J, observed that if the question whether religious ceremonies were essential to adoption were res integra (not yet decided by any Courts), he would have felt considerable difficulty in holding that the ceremony of datta homam was not of the essence of a valid adoption among the three higher classes.

The same doubt was expressed in the judgment of Turner CJ and Muttuswamy Aiyar JJ,  in Venkata v. Subhadra (1884) ILR 7 Mad 548. 

In Govindayyar v. Doraisami (1887) ILR 11 Mad 5 (FB), a Full Bench, consisting of Collins CJ, and Kernan, Muttuswamy Aiyar, Brandt and Parker JJ, held that the ceremony of datta homam was not essential to a valid adoption among Brahmins in Southern India when the adoptive father and son belonged to the same gotra. 

The homa or the like ceremony is not necessary in the case of adoption of the daughter’s or the brother’s son; by the verbal gift and acceptance alone, that is, accomplished; this is declared by the Lord Yama.

Little is known of Yama but his name appears in the list of law-givers set forth in the Smriti of Yagnavalkya. Sir Asutosh Mookerjee accepted the text as of unquestionable genuineness and authority and set forth his reasons in detail. 

Lord Hobhouse in delivering the judgement referred to the fact that one ancient sage called the holy Yama expressly asserts the right to adopt a sister’s son. It is true that the Yama text is in conflict with the Dattaka Chandrika in that the latter does not recognise the validity of the adoption of a daughter’s son. The prohibition has, however, not been observed in Southern India, where a custom exists of adopting a sister’s or a daughter’s son.

If the Yama text is accepted it must be held that the ceremony is not essential to a valid adoption.

The words of Manu:  Between a son’s son and the son of a daughter there exists in this world no difference; for even the son of a daughter saves him (who has no sons) in the next world, like the son’s son. 

This may be reason why Yama declared that the data homan ceremony was not essential in the case of adoption of a daughter’s son, but the validity of the text does not depend on the discovery of the reason for the rule.

Dattaka Chandrika and Dattaka Mimamsa are works of great and unquestionable authority on Hindu Law in matters relating to adoption and that both of them clearly laid down that datta homa is essential among the twice-born classes to the establishment of the filial relationship of the person adopted. This is the general rule, but the exception is the text of Yama.

The expression ‘Vagdanadeva’ (by verbal gift alone) cannot apply to a Dattaka form of adoption as corporeal delivery and acceptance of the child is universally treated as the essential part of an adoption in the Dattaka form. This form of Vagdanadeva (by verbal gift) is used in contradistinction to ‘Homadi niyama’ (prescription of homa or the like), to convey the meaning that no gift accompanied by the burning of the sacrificial fire and Vyahrities, etc.

‘Dana’ or gift ordinarily imports corporeal delivery and ‘Vag-dana’ (verbal gift) is used merely to make it clear that the delivery is to be made with appropriate words showing an intention to give.

Moreover, in the case of ‘putrika putra’ (daughter’s son) there is no adoption by the maternal grandfather at all. The daughter’s son when born automatically became the son of the maternal grandfather if the latter had no male issue. He was recognised as one of the subsidiary sons in the Hindu law not by virtue of any adoption but by mere intention on the part of the maternal grandfather and without any consent asked for or obtained. (Mayne’s Hindu Law).

**

Illatom Son-in-law

 Illatom son-in-law

Madras High Court (1940) 2 MLJ 30

JUDGMENT: Wadsworth, J.

The plaintiff claimed properties on the basis of an alleged Illatom affiliation.

Konda Reddy, at a time when he had no children, took the plaintiff into his family apparently with the idea of a regular adoption.

Subsequently, there were born to Konda Reddi first a son, then a daughter, and then another son.

After the birth of the son it is found that Konda Reddi, no longer being able to adopt the plaintiff. 

In due course of time, an epidemic of plague intervened, the eldest son being the first victim, followed by Konda Reddi himself about a week later. On this deathbed, Konda Reddi instructed his wife to complete the Illatom affiliation by marrying the daughter to the plaintiff. The plaintiff thus married Konda Reddi’s daughter and Konda Reddi took the plaintiff as an Illatom son-in-law and he lived in the family and managed the properties for his mother-in-law.

This case has certain peculiarities. In the first place, it comes from the Salem District which is not one of the Districts in which the Illatom custom is widely recognised. Another peculiarity is that the parties belong to the Kammala caste. (But the High Court construed to conclude that this must be a mistake due to the unfamiliarity of the learned Trial Judge with the Telugu caste name, the Trial Judge stated that the parties are Kammala Reddis). 

Kammala Reddis is one of the castes in respect of which Mayne’s Hindu Law recognises that the Illatom practice prevails. Actually, the Author recognises the existence of the custom in the Kamma and Reddi castes, not in the Kammala caste, which is quite a different community and one in which, so far as has never been this practice.

The Kammala caste is essentially a Tamil caste of artisans, not to be confused with the Telugu Kamma caste, which not infrequently adopts the title of Reddi and has strong affinities with the numerous Kapu castes, the members of which are normally known as Reddis.

The witnesses in this case describe themselves as Reddis simply. Presumably, they must be Kamma Reddis wrongly described by the Subordinate Judge as Kammala Reddis.

Illatom Affiliation:

Normally, there would be an agreement between the father of the boy, if he was a minor and the prospective father-in-law; or, if the prospective son-in-law was a major, between the son-in-law himself and the prospective father-in-law, that the proposed Illatom son-in-law should be taken into the family by his prospective father-in-law with a view to his marriage with a daughter of the house and the conferment upon him of the Illatom status, with its customary incidents. These customary incidents being well known would not ordinarily be the subject of specific agreement. 

It is settled by the Privy Council’s decision in Krishnamma v. Venkata subbayya  (1919) 37 MLJ 1, that the practice of Illatom affiliation is frequently followed even when the family into which the son-in-law  had been taken has a natural born son living.

There is also authority in Venkayalapatti Venkatachalam v. Negaudla Butchanna, (1911) 11 IC 25, for the proposition that, when a boy has been taken into a family on the understanding that he would be married to a daughter and given the status of an Illatom son-in-law, the arrangement may be completed by the solemnisation of the marriage even after the death of the prospective father-in-law.

But it has never been held that a mere arrangement to take a boy as an Illatom son-in-law, followed by living in the prospective father-in-law’s household, but not followed by marriage to the proposed bride, will complete an Illatom affiliation. 

In this case – the plaintiff was taken into the household of Konda Reddi originally with a view to a regular adoption but, after the birth of a son to Konda Reddi, he continued there under a proposal that he should be married to the daughter and treated as an Illatom son-in-law. Konda Reddi on his deathbed asked his wife to complete this arrangement by marrying the daughter to the plaintiff, giving him a share in the property as an Illatom son-in-law. Thus, he married his daughter and living in the household as an Illatom son-in-law. It is true that there is no specific evidence that during the lifetime of Konda Reddi there was an arrangement of Illatom affiliation.

Therefore, the Madras High Court held that there is no Illatom affiliation between the father-in-law and the son-in-law and hence his suit to claim the properties as Illatom son-in-law fails.

**