Fugitive Offenders Act

The Fugitive Offenders Act, 1881

1953 case:

A husband and wife, were apprehended and produced before the Chief Presidency Magistrate, Egmore, Madras, pursuant to warrants of arrest issued under the provisions of the Fugitive Offenders Act, 1881 at the request of Singapore Govt.

The husband was a barrister-at-law, and was practising as an advocate and solicitor in the Colony of Singapore. His was an advocate of the Madras High Court and was until recently a member of the Legislative Council of the Colony of Singapore.

Both of them came to India some time after July, 1952. On the 22nd August, 1952, the Government of Madras forwarded to the Chief Presidency Magistrate, Madras, copies of communications that passed between the Government of India and the Colonial Secretary of Singapore requesting the assistance of the Government' of India to arrest and return to the Colony of Singapore.

The husband was charged on several counts of having committed criminal breach of trust and his wife was charged with the abetment of these offences.

They pleaded that being citizens of India, they could not be surrendered as the warrants related to matters of a civil nature and had been given the colour of criminal offences merely for the purpose of harassing them out of political animosity by the Singapore Govt.

And further urged that the provisions of the Fugitive Offenders Act 1881 under which action was sought to be taken against them were repugnant to the Constitution of India and were void and unenforceable.

The Madras High Court held that section 14 of the Fugitive Offenders Act was inconsistent with the fundamental right of equal protection of the laws guaranteed by article 14 of the Constitution and was void to that extent and unenforceable.

The State of Madras preferred SLP before the Supreme Court. 

The State of Madras conceded that the Fugitive Offenders Act, 1881, was not adapted by any specific order of the President, and that the Parliament in India had not enacted any Legislation on its lines. However, contended that the omission to adapt the impugned Act in no way affected the question whether it was in force as the law in the territory of India after the commencement of the Constitution.

It was also said that the adaptations made in the Indian Extradition Act, 1903, by implication kept alive the Fugitive Offenders Act, 1881.

The Fugitive Offenders Act, 188 1, as enacted by the British Parliament is sub-divided into four parts and is comprised of 41 sections.

Part I of the Act concerns itself with offences mentioned in section 9. Section 5 of this part provides that a fugitive when apprehended shall be brought before a Magistrate who shall hear the case in the same manner and have the same jurisdiction.

Section 12 which is the first section in Part II of the Act is shall apply only to those groups of British Possessions to which, by reason of their contiguity or otherwise, it may seem expedient to Her Majesty to apply the same.

Section 14 provides that the magistrate before whom a person so apprehended is brought, and is satisfied on oath that the prisoner to be returned to the British Possession in which the warrant was issued, and for that purpose to be delivered into the custody of the person to whom the warrant is addressed.

A comparison between the provisions of Part I and Part II of the Act makes it clear that with regard to offences relating to which Part I has application a fugitive when apprehended could not be committed to prison.

While in regard to a fugitive governed by Part II of the Act it was not necessary to arrive at such a finding before surrendering him. 

There is thus a substantial and material difference in the procedure of surrendering fugitive offenders prescribed by the two parts of the Act.

The scheme of the Fugitive Offenders Act is that it classifies fugitive offenders in different categories and then prescribes a procedure for dealing with each class. 

Regarding persons committing offences in the United Kingdom and British Dominions and foreign countries in which the Crown exercises foreign jurisdiction, the procedure prescribed by Part I of the Act has to be followed before surrendering them and unless a prima facie case is established against them they cannot be extradited.

Extradition of offenders between the United Kingdom and the Native States in India is governed by the Indian Extradition Act. 

Extraditions inter se between British possessions, however, were dealt with differently by the Act. 

An Order in Council dated the 2nd January, 1918, .grouped together the following British Possessions and Protected States with British India for the purposes of Part II of the Act : Ceylon, Hongkong, the Straits Settlements, the Federated Malay States, Johore, Kedah and Perlis, Kelantan, Trengannu, Brunei, North Borneo and Sarawak. 

By an order of Her Majesty Queen Victoria in Council bearing date the 12th day of December, 1885, it was ordered that Part 11 of the Fugitive Offenders Act, 1881, should apply to the group of British Possessions therein.

 The Indian Extradition Act, 1903, has been adapted but the Fugitive Offenders Act, 1881, which was an Act of the British Parliament has been left severely alone.

The provisions of that Act could only be made applicable to India by incorporating them with appropriate changes into an Act of the Indian Parliament and by enacting an Indian Fugitive Offenders Act.

In the absence of any legislation on those lines, it seems difficult to hold that section 12 or section 14 of the Fugitive Offenders Act has force in India by reason of the provisions of article 372 of the Constitution.

The whole basis for the applicability of Part II of the Fugitive Offenders Act has gone; India is no longer a British Possession and no Order in Council can be made to group it with other British Possessions. 

Those of the countries which still form part of British Possessions and which along with British India were put into a group may legitimately decline to reciprocate with India in the matter of surrender of fugitive offenders on the ground that notwithstanding article 372 of our Constitution India was no longer a British Possession and therefore the Fuogitive Offenders Act, 1881, did not apply to India and they were not bound in the absence of a new treaty to surrender their nationals who may have committed extraditable offences in the territories of India. 

The appeal filed by the State of Madras therefore fails and is dismissed.

**

பூர்வீகச் சொத்தில் மகளுக்கும் பங்கு உண்டு

 

Daughter’s Right in Coparcenary Property

2005 முதல் இந்து பூர்வீகச் சொத்திலும் மகள்களுக்கும் பங்கு:

பூர்வீகச் சொத்து என்பது எது:

பழைய இந்து மித்தாக்சரா சட்டப்படி, பூர்வீகச் சொத்து என்பது, ஒருவருக்கு, தன் தகப்பனார், பாட்டன், முப்பாட்டன் இவர்களிடமிருந்து கிடைத்த சொத்தாகும். அவ்வாறு கிடைத்த சொத்தில், அவருக்கும், அவரின் மகனுக்கும், அவரின் பேரனுக்கும், அவரின் கொள்ளுப் பேரனுக்கும் “அவர்களின் பிறப்பால்” பங்கு பெறுவர். இதுவே பூர்வீகச் சொத்து என்பது.

ஆண்களுக்கு மட்டும்:

இப்படியான பூர்வீகச் சொத்துக்களில் ஆண்களுக்கு மட்டுமே, அந்தச் சொத்தின் வாரிசு உரிமை உண்டு. இதிலும் அவர்களில் உயிருடன் இருப்பவர் சொத்தை அடைவார். இதை சர்வைவர்ஷிப் (Survivorship) என்ற முறைப்படி அடைவர். ஆண்கள் என்பது, ஒருவரின் மகன், பேரன், கொள்ளுப்பேரன் வரை மட்டுமே. அதற்கு மேல் உள்ளவர்களை இது சேர்க்காது. ஆக, ஒருவருக்கு, தன் தந்தை, பாட்டன், முப்பாட்டன், மற்றும், ஒருவரின் மகன், பேரன், கொள்ளுப்பேரன் என, இவரிலிருந்து மேலே மூன்று தலைமுறையும், இவரின் கீழே மூன்று தலைமுறையும் ஆக இவருடன் சேர்த்து மொத்தம் ஏழு தலைமுறைகளை இந்து கோபார்சனர்கள் (Coparceners) என்பர். இதில் குறிப்பிடாத மற்ற ஆண்கள் சேர மாட்டார்கள். பெண்களும் சேர மாட்டார்கள். இந்த ஆண்களை மட்டுமே கோபார்சனர்கள் என்பர். அந்தக் குடும்பத்தில் உள்ள மற்ற பெண்களை (மனைவிகளாகவோ, மகள்களாகவோ) இருப்பவர்கள் இந்த இந்து கூட்டுக் குடும்பத்தின் உறுப்பினர்கள் (Hindu Joint Family Members) என்பர். இந்தப் பெண்களை கோபார்சனர்கள் என்று சொல்ல மாட்டார்கள். இவர்களுக்கு பிறப்பால் எந்த சொத்துரிமையும் கிடையாது. இவர்களாக சொத்தை வாங்கிக் கொண்டால் அந்தச் சொத்தை அனுபவிக்கலாம். அல்லது இவர்களின் திருமணத்தின் போது சீதனமாகக் கொடுத்ததால் கிடைக்கும் சொத்தை சீதனச் சொத்து என்று அனுபவிக்கலாம்.

1937-ல் இந்து விதவைகளுக்கு சொத்துரிமைச் சட்டம்:

இந்து மனைவிகளுக்கு அவர்கள் உயிருடன் இருக்கும்வரை, இந்து கூட்டுக் குடும்பத்தில் அவர்களின் வாழ்க்கை ஆதரவுக்காக ஜீவனாம்ச உரிமை மட்டும் உண்டு. இந்த உரிமையானது, உணவு, உடை, உறைவிடம் இந்த மூன்றையும், இந்த கோபார்சனர்கள் என்று சொல்லும் ஆண்கள், இந்தப் பெண்களுக்கு கொடுக்க வேண்டும் என்பது இந்து சாஸ்திர சட்டத்தின் கட்டாயம். அதனால் இந்தப் பெண்களுக்கு பூர்வீகச் சொத்தில் எந்த உரிமையும் இல்லாமல் இருந்தது.

இதை மாற்றி, கோபார்சனர்கள் என்னும் ஆண்கள் இறந்து விட்டால், அவர்களின் விதவை மனைவிகளுக்கு ஒரு சொத்து ஆதரவு கொடுக்க வேண்டும் என்று அப்போதைய இந்திய பிரிட்டீஸ் அரசு கருதியது. எனவே இந்து விதவைகள் சொத்துரிமைச் சட்டம் 1937-ஐ கொண்டு வந்தது. அதன்படி, ஒரு கோபார்சனரி ஆண் இறந்து விட்டால், அப்போது அந்தக் குடும்பத்தில் உள்ள கோபார்சனர்களுக்கு என்ன பங்கு கிடைக்கும் என்று கணக்குப் போட்டு, அதில் அப்போது இறந்த கோபார்சனருக்குக் கிடைக்க வேண்டிய பங்கு சொத்தை அந்த இறந்தவரின் விதவை மனைவிக்குக் கொடுத்து விடுவர். ஆனால் இந்த பங்கில், விதவைக்கு முழு உரிமை கிடைக்காது. அதை அந்த விதவையின் வாழ்நாள்வரை அனுபவிக்கும் உரிமை மட்டுமே உண்டு. இதை “ஆயுட்கால உரிமை” (Life-interest or Limited Interest) என்று அந்தச் சட்டம் சொல்கிறது. இந்த விதவையின் ஆயுட்காலத்துக்குப் பின்னர் அந்தச் சொத்து மற்ற கோபார்சனர்களுக்குப் போய்விடும். இதை ரிவர்சனரி உரிமை (Reversionary right) என்பர். இப்படிப்பட்ட நிலைதான் இந்து விதவைகளுக்கு 1937-ல் கொடுக்கப்பட்டது.

1956-ல் இந்து விதவைகளுக்கு ஆயுட்கால உரிமையானது முழு உரிமையாகி விட்டது:

சுதந்திர இந்தியா ஆனபின்னர், இந்து வாரிசுஉரிமைச் சட்டத்தை தொகுத்தார்கள். அதற்கு The Hindu Succession Act 1956 இந்து வாரிசு உரிமைச் சட்டம் என்று கொண்டு வந்தார்கள். இதில் பிரிவு 14(1)-ல் இப்படிப்பட்ட இந்து விதவைகளுக்கு ஆயுட்கால உரிமையுடன் கிடைத்த சொத்தானது, அன்று முதல் அவர்களின் முழுஉரிமையான சொத்தாக மாறி விட்டது. 1956-க்கு பின்னர் இப்படிப்பட்ட ஜீவனாம்ச உரிமைக்காக, கணவரின் சொத்தில் கிடைத்த ஆயுட்கால உரிமையானது, அந்த விதவைக்கு முழு உரிமை உள்ள சொத்தாக மாறி விட்டது.

இந்த 1956 சட்டத்தில், மூன்று விதமான சொத்துக்களைப் பற்றி சொல்லி உள்ளது. (1) பூர்வீகச் சொத்துக்கள். (2) ஆண்களின் தனிப்பட்ட சொத்துக்கள். (3) பெண்களின் சொத்துக்கள். மூன்றுக்கும் வேறு வேறு சட்டப் பிரிவுகளை 1956 சட்டம் வகுத்துள்ளது. (1) பூர்வீகச் சொத்துக்களைப் பற்றி பிரிவு 6-ல் சொல்லி உள்ளது. (2) ஆண்களின் தனிப்பட்ட சொத்துக்களைப் பற்றி பிரிவு 8-ல் சொல்லி உள்ளது. (3) பெண்களின் சொத்துக்களைப் பற்றி பிரிவு 15-ல் சொல்லி உள்ளது.

(1)பூர்வீகச் சொத்துக்கள் (1956 சட்டத்தில்):

1956 சட்டத்தில் பூர்வீகச் சொத்துக்களின் வீச்சைக் குறைத்து விட்டார்கள். அதாவது, பழைய இந்து சாஸ்திர சட்டப்படி, இந்து கோபார்சனர்கள் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தார்கள். இது ஒரு கார்பரேஷன் என்னும் கம்பெனி மாதிரி இருக்கும். ஏழு தலைமுறை ஆண்கள் கோபார்சனர்கள் எனப்படுவர். இது ஒரு தொடர்கதை மாதிரி தொடரும். இந்த ஏழு தலைமுறை ஆண்களுக்கு பிறப்பால் பங்குரிமை உண்டு என்று இருந்து வந்தது. இந்த நிலையை 1956 சட்டத்தில் மாற்றி விட்டார்கள். அந்த 1956 சட்டம் பிரிவு 6-ல் இந்த பூர்வீகச் சொத்து இனி எப்படி பங்குரிமை வரும் என்று சொல்லி உள்ளது. அதன்படி, 1956-க்கு பின்னர், அதுவரை இருந்துவந்த சர்வைவர்ஷிப் (Survivorship) அதாவது ஆண்களுக்கு பிறப்பால் பங்குரிமை என்பது ரத்து ஆகி விட்டது. வாரிசு உரிமைப்படி (Succession) அவரவரின் வாரிசுகளுக்கு பங்கு செல்லும் என்று மாற்றி விட்டது. ஆனாலும், ஏற்கனவே பூர்வீகச் சொத்தாக இருந்த வந்த சொத்தை பங்கு பிரிக்கும்போது, கடைசியாக இறந்த கோபார்சனருடன், மற்ற உயிருடன் இருக்கும் கோபாரசனர்கள் சேர்ந்து கற்பனையாக ஒரு பாகப் பிரிவினை நடத்திக் கொள்ள வேண்டும். இதை நோஷனல் பார்ட்டிசன் (Notional Partition) அல்லது கற்பனைப் பாகப் பிரிவினை என்று வழக்கத்தில் சொல்வார்கள். இதன்படி, உயிருடன் இருக்கும் கோபார்சனர்களுக்கு தலா ஒரு பங்கும், இறந்த கோபார்சனருக்கு ஒரு பங்கும் பிரித்துக் கொள்ள வேண்டும். இறந்த கோபார்சனரின் பங்கில், அவரின் விதவை மனைவி, தாய், மகள்கள், மகன்கள் இருந்தால், அவர்கள் சரிசமமாக ஆளுக்கு ஒரு பங்கை அடைவார்கள். இந்தச் சட்டப் பிரிவு 6 என்பது வக்கீல்களுக்கும் கோர்ட்டுக்குமே விளங்கிக் கொள்வதில் கொஞ்சம் குழப்பம் இருக்கும். இதை ஒரு உதாரணம் மூலம் விளங்கிக் கொள்ளலாம்.

உதாரணமாக: ஒரு பூர்வீகச் சொத்து இருக்கிறது. ஒருவருக்கு அவரின், தாய், மனைவி, இரண்டு மகன்கள், இரண்டு மகள்கள் இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். அவர் 1956 சட்டம் வந்தபின்னர் இறக்கிறார். இந்த சொத்து எப்படி பங்கு பிரியும்? இறந்தவர் ஒரு இந்து ஆண் கோபார்சனர். அவரின் இரண்டு மகன்களும் இரண்டு ஆண் கோபார்சனர்கள். (ஆண்கள் தான் கோபார்சனர்களாக இருக்க முடியும்). ஆக மொத்தம் மூன்று கோபார்சனர்கள் இருக்கிறார்கள். இது பூர்வீகச் சொத்து என்பதால், கோபார்சனர்களுக்கு மட்டுமே பிறப்பால் உரிமை உள்ள சொத்து. எனவே இது மூன்று பங்காகப் பிரிகிறது. இறந்தவருக்கு (தந்தை என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்) ஒரு பங்கு கிடைக்கிறது. இறந்தவரின் மூன்றில் ஒரு பங்கானது, 1956 சட்டம் பிரிவு 6-ன்படி தனிச் சொத்தாக ஆகி விட்டது. எனவே அதில் இறந்தவரின் தாய், மனைவி, இரண்டு மகள்கள், இரண்டு மகன்களை அவருக்கு நேர் வாரிசு என்பதால், அனைவரும் தலா ஒரு பங்கு பெறுவார்கள். இரண்டு மகன்களும் ஏற்கனவே கோபார்சனர்கள் என்ற முறையில் பிறப்பால் (Survivorship) தலா மூன்றில் ஒரு பங்கு பெற்று இருக்கிறார்கள். மேலும்,  தந்தையின் பங்கில் மற்ற வாரிசுகளுடன் சேர்ந்து தலா ஒரு பங்கு “வாரிசு முறையில்” (Succession) பெறுகிறார்கள்.

இப்படியாக, பழைய இந்து சாஸ்திர சட்டத்தில் இருந்து வந்த சர்வைவர்ஷிப் முறை (Survivorship) ஒழிக்கப்பட்டு, வாரிசுரிமை முறையை (Succession) 1956 சட்டத்தில் கொண்டு வந்துள்ளார்கள். எனவேதான் 1956 சட்டத்தை இந்து வாரிசுரிமை சட்டம் என்றும் பெயர் வைத்திருக்கிறார்கள்.

ஆனாலும், இதிலும் சில குழப்பங்கள் உண்டு. இந்த இரண்டு மகன்களுக்கும் பிறப்பால் சர்வைவர்ஷிப் முறைப்படி கிடைத்த தலா மூன்றில் ஒருபங்கு சொத்தின் பெயர் என்ன என்ற கேள்வி எழுகிறது. அது பூர்வீகச் சொத்தின் தன்மை கொண்டதா? அல்லது அதன் வாசனை அதற்கு இருக்கிறதா? இல்லை, அது இனி மகன்களின் தனிச் சொத்தாகவே கருத வேண்டுமா? என்ற கேள்விகளுக்கு இந்தியாவில் உள்ள ஐகோர்ட்டுகள் வேறு வேறு மாதிரி முடிவுகளை எடுத்துள்ளது. சென்னை ஐகோர்ட், இப்படிப்பட்ட சொத்து தனிச் சொத்துதான் என்று தீர்ப்புக் கூறி உள்ளது.

(2) ஆண்களின் தனிச் சொத்துக்கள்:

1956 சட்டத்தில் பிரிவு 8-ல் ஆண்களின் தனிச் சொத்துப் பற்றிய வாரிசு உரிமையைப் பற்றிச் சொல்கிறது. தனி சொத்து என்பது, ஒருவர் பணம் கொடுத்து வாங்கிய சொத்து, மற்றும் ஒருவருக்கு பூர்வீக வழியில் (ஆண் மூதாதையர் என்னும் கோபார்சனர்கள் வழியில்) கிடைக்காத, அல்லது பெண் வழி அல்லது மற்ற ஆண்களின் வழியில் உயில் மூலம், செட்டில்மெண்ட் மூலம், வாரிசுசாகக் கிடைத்த சொத்துக்கள் ஆகும். இதை தனிச் சொத்து என்பர். அதாவது கோபார்சனரி சொத்துக்கள் அல்லாத வழியில் கிடைத்த சொத்துக்கள் இவைகள். 1956க்குப் பின்னர் ஒரு ஆண், அத்தகைய அவரின் தனிச் சொத்தை விட்டுவிட்டு (உயில், செட்டில்மெண்ட் எழுதாமல்) இன்டஸ்டேட்டாக (Intestate என்பது யாருக்கும் எழுதிக் கொடுக்காமல் அப்படியே விட்டுவிட்டு இறப்பவர் என்று பொருள்) இறந்துவிட்டால், அந்தச் சொத்து, அவரின் தாய், மனைவி, மகன்கள், மகள்கள், ஏற்கனவே இறந்துபோன  மகன் அல்லது மகளின் வாரிசுகள் இவர்களுக்குப் போகும். இவர்களை முதல் நிலை வாரிசுகள் (Class-I heirs) என்று 1956 சட்டம் சொல்கிறது.  இவர்கள் தலைக்கு ஒரு பங்கு என்று பிரித்துக் கொள்வார்கள். ஒருவேளை, முதல்நிலை வாரிசுகள் யாரும் உயிருடன் இல்லை என்றால், இரண்டாம் நிலை வாரிசுகள் (Class-II heirs) என்ற ஒரு பட்டியல் உள்ளது. அதன்படி ஒரு நிலையில் உள்ளவர் அதை எடுத்துக் கொள்வார். அவர் இல்லையென்றால், அடுத்து நிலையில் உள்ளவர் அதை எடுத்துக் கொள்வார். அதன்படி, இரண்டாம் நிலை வாரிசுகளில் முதலில் வருபவர் இறந்தவரின் தந்தை. இறந்தவருக்கு, முதல்நிலை வாரிசுகள் யாரும் உயிருடன் இல்லை என்றால், இறந்தவரின் தந்தை உயிருடன் இருந்தால், சொத்து முழுவதையும் அவரே எடுத்துக் கொள்வார். தந்தையும் உயிருடன் இல்லை என்றால், இறந்தவரின், உயிருடன் உள்ள சகோதர, சகோதரிகள் எடுத்துக் கொள்வார்கள். இறந்த சகோதர, சகோதரி பிள்ளைகளுக்குப் போகாது.  அடுத்து, உயிருடன் உள்ள சகோதர, சகோதரி யாரும் இல்லை என்றால் அவர்களின் பிள்ளைகளுக்கு  அந்தச் சொத்து போகும். அவர்களும் யாரும் இல்லை என்றால், மற்ற நெருக்கத்தில் உள்ள பந்துக்கள் என்னும் உறவுகளுக்குப் போகும். இந்த பட்டியல் ஒரு பெரிய நீண்ட பட்டியல் ஆகும்.

(3) இந்து பெண்களின் சொத்தில் வாரிசுரிமை:

 இந்துப் பெண்களின் சொத்தில் பூர்வீகச் சொத்து (கோபார்சனரி சொத்து) என்று ஏதும் இல்லை. பெண்களுக்கு, அவர்கள் கிரயம் வாங்கிய சொத்து இருக்கும். அவர்களுக்கு திருமணத்தின் போது சீதனமாக கொடுத்த சொத்து இருக்கும். கணவர் இறந்த பின்னர் அவரின் சொத்து அவரின் மனைவியான இருவருக்கு வாரிசு முறையில் கிடைத்திருக்கும். மேலும், அந்தப் பெண்ணுக்கு, அவரின் தந்தை, தாய் வழியில் அவர்கள் இறந்த பின்னர் இவருக்கு அதில் வாரிசு உரிமையாக சொத்து கிடைத்திருக்கும். ஆக, ஒரு இந்து பெண்ணுக்கு (1) தனிச் சொத்து இருக்கும். (சீதனத் சொத்து உட்பட). (2) கணவர் வழியில் சொத்து கிடைத்திருக்கும். (3) தந்தை, தாய் வழியில் சொத்து கிடைத்திருக்கும்.

இந்த பெண் இறந்துவிட்டால், அவரின் சொத்துக்கள் எப்படி வாரிசு முறைப்படி அவரின் வாரிசுகளுக்குப் போக வேண்டும் என்று 1956 சட்டம் பிரிவு 15 தெளிவு படுத்தி உள்ளது. அதன்படி, அந்தப் பெண்ணின் எந்த வகைச் சொத்தாக இருந்தாலும், அந்த பெண் இறந்து விட்டால், அவரின் கணவருக்கும், பிள்ளைகளான மகன்கள், மகள்கள் இவர்களுக்கு தலா ஒரு பங்கு கிடைக்கும்.

ஒருவேளை, அந்தப் பெண்ணுக்கு குழந்தைகள் ஏதும் இல்லை என்றால், அந்தப் பெண்ணின் சொத்து எந்தவகை என்பதை வைத்து மாறுபடும். (1) அந்தப் பெண்ணின் தனிச் சொத்தாக இருந்தால், அல்லது அவரின் கணவர் மூலம் கிடைத்த சொத்தாக இருந்தால், (இந்த இரண்டு வகைச் சொத்துக்களும்) அந்தப் பெண்ணுக்கு குழந்தை இல்லாதபோது, அவரின் கணவருக்கு, அல்லது இறந்த கணவரின் வாரிசுகளுக்குப் போய் சேரும். அதாவது, அது கணவர் சொத்தாகக் கருதி, அவரின் வாரிசுகளான பிரிவு 8-ன்படி போய்ச் சேரும்.

மேலும், அந்தப் பெண்ணுக்கு, தன் தந்தை தாய் மூலம் கிடைத்த சொத்தாக இருந்து, குழந்தை இல்லாமல் இறந்தால், அந்த சொத்து மட்டும், அந்த பெண்ணின் தந்தைக்குப் போகும், அல்லது தந்தை இல்லை என்றால், தந்தையின் வாரிசுகளுக்குப் போய்ச் சேரும். அதாவது அது தந்தை சொத்தாகக் கருதி, பிரிவு 8-ன்படி தந்தையின் வாரிசுகளை அடையும்.

1956-ல் இந்து பெண்களின் நிலை:

இதுவரை பார்த்தபடி, 1956 சட்டப்படி பூர்வீகச் சொத்தில் பெண்களுக்கு குறிப்பாக மகள்களுக்கு பிறப்பால் பங்கு உரிமை கிடையாது. தந்தையின் பங்கில் ஒரு சிறு பகுதி மட்டும் வாரிசு உரிமைப்படி கிடைத்து வந்தது. ஆனால், மகன்களுக்கு பிறப்பால் ஒரு பங்கு பூர்வீகச் சொத்தில் கிடைத்தது. இது ஆண், பெண் என்ற வித்தியாசத்தைக் காட்டியது. ஆண்களுக்கு பூர்வீகச் சொத்தில் பிறப்பால் பங்கு உண்டு. ஆனால் பெண்களுக்கு (மகள்களுக்கு) பிறப்பால் பூர்வீகச் சொத்தில் பங்கு இல்லை. இது இந்திய அரசியல் சாசனச் சட்டத்துக்கு எதிரானது என்று பல்வேறு தரப்பில் இருந்தும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது. அரசியல் சாசனச் சட்டத்தின்படி எதிலும் ஆண் பெண் என்ற ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கக் கூடாது என்று சொல்லி உள்ளது.

2005 இந்து வாரிசு உரிமைத் திருத்தல் சட்டம்:

எனவே, 2005-ல் இந்து வாரிசு உரிமைத் திருத்தல் சட்டம் வருகிறது. அதன்படி, 1956 இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தின் பிரிவு 6ஐ (இதுதான் பூர்வீகச் சொத்தில் மகள்களுக்கு பங்கு இல்லை என்று சொல்கிறது) மாற்றி அமைக்கிறது.

அதன்படி, 2005-க்குப் பின்னர், பூர்வீகச் சொத்தில் ஆண்களைப் போலவே (மகன்களைப் போலவே) மகள்களுக்கும் “பிறப்பால் பங்குரிமை” (Survivorship) உண்டு என்று திருத்தம் செய்கிறது. அதன்படி, பூர்வீகச் சொத்தை விட்டுவிட்டு ஒரு கோபார்சனர் (தந்தை என்று வைத்துக் கொள்வோம்) இறந்து விட்டால், மகன்களும், மகள்களும் கோபார்சனர்கள் ஆவார்கள் என்றும், மகள்களுக்கும் மகன்களைப் போலவே தலைக்கு ஒரு பங்கு உண்டு என்றும் விளக்கி உள்ளது.

இந்தச் சட்டம் இப்படித் திருத்தப்பட்டாலும், அதிக சட்டசிக்கல்களைக் கோர்ட்டில் சந்திக்க வேண்டி வந்துள்ளது. இன்றுவரை சட்ட விளக்கங்கள் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன. இந்தக் குழப்பங்கள் என்ன என்று பார்ப்போம்.

2005 திருத்தல் சட்டத்தின் சட்டக் குழப்பங்கள்:

(1)இந்தச் சட்டம் 1956ல் இருந்தே அமலுக்கு வருமா அல்லது 2005 முதல் அமலுக்கு வருமா? Prospective or Retrospective or Retroactive?

(2) இந்த 2005 சட்டம் வந்த பின்னர் பிறக்கும் மகள்களுக்கு மட்டுமே பங்கு உண்டா அல்லது ஏற்கனவே பிறந்த மகள்களுக்கும் பங்கு உண்டா?

(3)இந்த 2005 சட்டம் வருவதற்கு முன்னர் பாகம் பிரித்துக் கொண்ட சொத்துக்களின் கதி என்ன.

(4)இந்த 2005 சட்டம் வருவதற்கு முன்னர் பாக வழக்குகள் கோர்ட்டில் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன, அவைகளின் நிலை என்ன.

(5) 2005 சட்டம் வருவதற்கு முன்னர் தந்தை இறந்து விட்டால், மகன்களுக்கு தானாகவே பங்கு போய்ச் சேர்ந்துவிடும். எனவே இந்தச் சட்டம் வந்தபோது, தந்தை உயிருடன் இருக்க வேண்டும் என்று சொல்வது சரியா?

(6) இப்படிப் பல கேள்விகள் எழுந்தன.

முடிவாக, பூர்வீகச் சொத்தில் மகன்களைப் போன்றே மகள்களுக்கும் பிறப்பால் உரிமை உண்டு என்பதே இந்த 2005 சட்டத் திருத்தத்தின் நோக்கம். இந்த 2005 சட்டம் வருவதற்கு முன்பே பிறந்த மகள்களுக்கும் இந்த பூர்வீகச் சொத்தில் உரிமை உண்டு. ஆனால், 2005 சட்டம் ஏற்பட்ட 20.12.2004 க்கு முன்னர் சொத்துக்கள் விற்பனை செய்யப்பட்டு விட்டாலோ, பாகம் நடந்து இருந்தாலோ, அவைகள் முடிந்து பிரச்சனை ஆகி விட்டதால், அதில் மகள்கள் பங்கு கேட்க முடியாது. கோர்ட்டில் பாக வழக்குகள் இருந்தால், அதில் பைனல் டிகிரி கொடுக்காதவரை அதில் மகள்களுக்கும் பங்கு உண்டு. இப்படியாக முடிவு செய்யப்பட்டது.

ஆனாலும், ஒரு வழக்கில், 20.12.2004 தேதி அன்று தந்தை (கோபார்சனர்) உயிருடன் இருந்தால் மட்டுமே, அதில் மகள்கள் பங்கு கேட்க முடியும் என்றும், ஏனென்றால், அதற்கு முன்னர் தந்தை (கோபார்சனர்) இறந்து விட்டால், அப்போதே நோஷனல் பாகப் பிரிவினையின்படி, மகன்களுக்கு பங்கு வந்துவிடுகிறது என்பதால், மகள்கள் பங்கு பெற முடியாது என்று கோர்ட் தீர்ப்புகளாகச் சொல்லிப்பட்டிருந்தது.

இப்போது, 2020 ஆகஸ்டு மாதத்தில், பல்வேறு வழக்குகள் சுப்ரீம் கோர்ட்டில் நிலுவையில் இருந்தன. அதில் முடிவாக, தந்தை உயிருடன் இருந்தாலும், இல்லை என்றாலும், மகள் என்பவள் அவள் பிறப்பிலேயே பங்கு பெற உரிமை உள்ளவர் என்று 2005 திருத்தல் சட்டம் கூறி உள்ள படியால், பூர்வீகச் சொத்துக்கள் இருந்தால், மகன் பங்குபெறும்போது, மகளும் பங்கு பெறுவாள் என்று புதிய தீர்ப்பு வந்துள்ளது. இந்தத் தீர்ப்பு வருவதற்கு முன்னர்வரை, 20.12.2004-ல் தந்தை (கோபார்சனர்) உயிருடன் இருந்தால் மட்டுமே மகளுக்குப் பங்கு என்ற நிலை இருந்தது. அதை மாற்றி, புதிய தீர்ப்பாக மகன்கள் கோபார்சனர்களாக இருக்கும்போது, மகளும் கோபார்சனராக இருப்பாள் என்று தீர்ப்பு மாறி விட்டது. அதன்படி, தந்தை முன்னரே இறந்திருந்தாலும், மகளுக்கு பூர்வீகச் சொத்தில் பங்கு உண்டு என்று என்று புதிய தீர்ப்பு வந்துவிட்டது.

ஆக பூர்வீகச் சொத்து விற்கப் படாமல் இருந்தாலும், பத்திரப் பதிவு மூலம் பாகம் நடக்காமல் இருந்தாலும், அதிலும் மகளுக்கு பங்கு உண்டு. தந்தை இறந்து விட்டதால், கற்பனைப் பாகப் பிரிவினையில் பங்கு மகன்களுக்குப் போய் சேர்ந்து விட்டது என்றும் எனவே பிரிந்த சொத்தில் மகள் பங்கு பெற முடியாது என்று இருந்த நிலை மாறி விட்டது.  

**

சொத்தின் அனுபவ உரிமையே பெரிது

 

Possession of property

சொத்து யார் அனுபவத்தில் உள்ளது என்பதே போதுமானது.

1932-ல் நடந்த வழக்கு: சஞ்சீவப்பா என்பரின் ஒரு வீடு அவரின் சொத்து. அவருடன் நாராயணப்பா என்பவர் உடன் இருந்து அவருக்கு உதவி செய்து வருகிறார். சஞ்சீவப்பா இறந்து விடுகிறார். உடன் இருந்த நாராயணப்பா என்பவர் போலியாக ஒரு உயிலைத் தயாரித்து வைத்துக் கொண்டு இந்த சொத்தைச் சொந்தம் கொண்டாடுகிறார்.

இதற்கு நேர் மாறாக, ஹனுமந்தப்பா என்பவர் இந்த சொத்தை வேறு நபர்களிடமிருந்து கிரயம் வாங்கி விட்டதாகச் சொல்கிறார். முன்சீப் கோர்ட்டில் வழக்கு நடக்கிறது. கோர்ட் தீர்ப்பின்படி, வாதியின் உயிலும் பொய். பிரதிவாதி வாங்கிய கிரயத்தை எழுதிக் கொடுத்தவர்களுக்கு இந்த சொத்தில் உரிமை இல்லை. எனவே இருவருமே வழக்கில் வெற்றி பெற முடியாது. ஆனாலும், வாதி, இறந்தவருடன் சுமார் 5 வருட காலம் அதே வீட்டில் குடியிருந்து வருகிறார். எனவே வாதியே தொடர்ந்து அந்தச் சொத்தில் அனுபவத்தில் இருந்து வர உரிமை உண்டு என்று தீர்ப்புக் கூறுகிறார். அதை எதிர்த்து அப்பீல் வழக்கு. அப்பீலில் வாதிக்கு உரிமை இல்லை என்று தீர்ப்பு. அதை எதிர்த்து வாதி, ஐகோர்ட்டில் மேல் அப்பீல் வழக்கு.

பிரைவி கவுன்சில் ஒரு வழக்கில் (1893-ல்) ஒரு தீர்ப்புக் கூறியுள்ளது. அதன்படி, ஒரு சொத்தில் உரிமை இல்லாதவரைக் காட்டிலும், அந்த சொத்தில் அனுபவத்தில் இருப்பவருக்கு அதை அனுபவிக்க உரிமை உண்டு என்று சொல்லி உள்ளது. Possession of land is sufficient evidence of right as against a person who has no title whatever and who is a trespasser. எனவே அதன்படி சென்னை ஐகோர்ட்டும் வாதிக்கு சாதகமான தீர்ப்பைச் சொல்லி விட்டது.

**

அவதூறு வழக்கு

 

Defamation அவதூறு வழக்கு:

1931-ல் நடந்த வழக்கு: திருவள்ளூர் யூனியன் போர்டுக்கு மெம்பர்களின் தேர்தல் நடக்கிறது. சென்னை சட்டம் 14/1920-ன்படி குஷ்டரோகியாக இருப்பவர் தேர்தலில் பதவிக்கு நிற்க முடியாது என்பது விதி. கன்னியப்ப செட்டி என்பவருக்கு குஷ்டரோகம் என்று பொய்யாகச் சொல்லி அவரை தேர்தலில் நிற்க விடாமல் செய்து விட்டார்கள் என்று ஒரு 10 பேர் மீது மான நஷ்ட வழக்குப் போடுகிறார். ஐபிசி பிரிவு 500-ன்படி ஒவ்வொருவருக்கும் தலா ரூ.75 அபராதமும், ரூ.300 நஷ்ட ஈடாகவும் கொடுக்கும்படி உத்தரவு ஆகிறது. அதை எதிர்த்து சென்னை ஐகோர்ட்டில் அப்பீல் செய்கிறார்கள்.

 

அந்த சென்னை சட்டம் 14/1920-ல் குஷ்டரோகம் என்றால் என்ன என்பது பற்றிய எந்த விளக்கமும் சொல்லப்படவில்லை. அது அந்தச் சட்டத்தில் உள்ள குறை என்று ஐகோர்ட் அபிப்பிராயம் சொல்கிறது. மேலும் குஷ்ட ரோகம் என்பது விஞ்ஞான பூர்வமான பெயர் இல்லை. இதை Elephantiasis Graecorum or Lepra Graecorum என்று மருத்துவம் சொல்கிறது. இது ஒரு தோல் வியாதி. இங்கு, அந்த தேர்தலில் மனுச் செய்தவரின் காலில் உள்ள தோலில் வெள்ளையாக அடையாளம் உள்ளது. இதை வைத்து அவருக்கு குஷ்ட ரோகம் என்று சொல்லி விடுகிறார்கள். யூனியன் போர்டு தலைவருக்கு மனுக் கொடுக்கிறார்கள். எனவே அவர் தேர்தலில் நிற்க முடியாமல் போகிறது. தனக்கு குஷ்ட ரோகம் இல்லாதபோது, பொய்யாகச் சொல்லி தனக்கு அவமானத்தை உண்டாக்கி விட்டார்கள் என்று வழக்குப் போட்டிருந்தார்.

 

ஐபிசி பிரிவு 499-ல் அவதூறு (Defamation) என்றால் என்ன என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதன்படி, ஒருவர் அவரின் சொல்லாலோ, செயலாலோ, அல்லது செய்கையாலோ, மற்றவருக்கு அவதூறு உண்டாக்கும்படி நடந்து கொண்டாலோ, அல்லது அதை பொதுவெளியில் வெளிப்படுத்தினாலோ அது அவதூறு ஆகும். இறந்தவரைப் பற்றி அவதூறு பேசினாலும் அதுவும் அவதூறாகும். ஒரு நிறுவனத்தைப் பற்றி அவதூறாகப் பேசினாலும் அதுவும் அவதூறாகும். ஒருவரை வஞ்சப் புகழ்ச்சியாகப் பேசினாலும் அதுவும் அவதூறாகும்.

இதற்கு சில விதிவிலக்குகளும் (10 விதிவிலக்குகள்) உள்ளன. அதில்சில: உண்மை நிலையைக் கூறினால் அது அவதூறு இல்லை. அரசு ஊழியரின் அரசு வேலை சம்மந்தமாகச் சொல்லும் எதுவும் அவதூறு ஆகாது. ஒரு கோர்ட் தீர்ப்பு நடவடிக்கையைப் பற்றி அறிக்கையாகச் சொல்வது அவதூறு ஆகாது. ஒரு அதிகாரி முன்பு உண்மையான விபரத்தைக் கூறுவது அவதூறு ஆகாது. தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக மற்றவரைப் பற்றிய உண்மை நிலையை கூறுவது அவதூறு ஆகாது.

 

இந்த வழக்கில், ஒரு அதிகாரி (போர்டு தலைவர்) முன்னர் இந்தப் புகார் கொடுக்கப் பட்டுள்ளது. எனவே இது ஐபிசி பிரிவு 499-ல் 8-வது விதிவிலக்கில் உள்ளது. இதில் உள்ள குற்றவாளிகள் அந்த நபருக்கு குஷ்ட ரோகம் உள்ளது என்ற புகாரை தலைவருக்கு மட்டும் கொடுக்கிறார்கள். எனவே இது விதிவிலக்கில் வருகிறது. வெளியாருக்கு தெரியும் படி விளம்பரம் ஆகவில்லை. எனவே இது அவதூறு ஆகாது என்று சென்னை ஐகோர்ட் முடிவு செய்து அந்த குற்றவாளிகள் அனைவரையும் விடுதலை செய்து விட்டது.

**

Possession follows title

Possession follows Title:

In a case it was argued that where having regard to the nature of the land, which is admitteUndly a waste land, the Court should have held that ‘possession follows title’. That since possession should be deemed to have been presumptively with the plaintiffs as they have proved their title to the land, the defendants should not be allowed to succeed unless they prove adverse possession of the land for over 12 years. This argument is fallacious and cannot be accepted. It is true that in case of waste land, if the plaintiff proves his title to it he can prove possession by relying on the presumption that possession follows title inasmuch as possession of waste land cannot be proved by act of actual user; but if the plaintiff puts forward a case of effective possession and adduces evidence in support of it as the plaintiffs have done in this case, then, he cannot give up that case and rely upon any ‘presumption’ in support of his possession because the special case set up by him is inconsistent with any such presumption.

Where definite evidence of acts of possession is forthcoming there is no difference between the proof of possession in case of a jungle, waste or uncultivated lands and in that of cultivated lands. But whereas in the case of cultivated lands the plaintiff will fail if he does not prove his possession within 12 years, in the case of jungle or waste lands, if he proves his title, there is a presumption in his favour where, having regard to the nature of the land, possession cannot be expected to be proved by acts of actual user and enjoyment. If, however, the plaintiff asserts that he exercised acts of ownership upon the land and adduces evidence in support of such assertion, he cannot, where such evidence is disbelieved by the Court, turn round and rely upon any presumption, because the case set up by him negatives the existence of circumstances which would give rise to the presumption, and is inconsistent with it.

In this case, it is stated in the plaint that the plaintiffs were in possession of the suit plot, that they tried to erect a temple on it and then erected a Nandavanam; and while they were in such effective occupation and enjoyment the defendants trespassed and began to build a wall on the plot in question. In this connexion it should also be noted that they were in such effective occupation of the suit plot they relied upon the possession and enjoyment to such an extent that they claimed also prescriptive title to the land by adverse possession. These circumstances would show how inconsistent is the present plea of ‘presumptive possession’ with the actual case put forward by them in the plaint and sought to be supported by their evidence.

**

Hindu Marriage Act 1955

Prior to the passing of the Hindu Marriage Act XXV of 1955, there was a legislation in this State in respect of certain matrimonial disputes amongst Hindus. The Madras Hindu Bigamy Prevention and Divorce Act of 1949 declared all bigamous marriages by a Hindu void and punishable. It also provided for dissolution of certain marriages. Jurisdiction under that Act was given to the Subordinate Judges, District Judges and City Civil Judges within the limits of whose jurisdiction the marriage was solemnised or the respondent resided. Against any order passed on the petition by anyone of the aforesaid Judges an appeal was delcared to lie directly to the High Court.

The Hindu Marriage Act XXV of 1955 was passed to codify the Hindu law of marriage. By so doing it has effected important changes in the marriage law. It granted rights of divorce, judicial separation and permanent alimony. The Act also provided for remedy in respect of new rights created by it. The Act dealt with the pre-existing rights of either of the spouses to sue in a civil court for restitution of conjugal rights. Sec.9 provided for restitution of conjugal rights. Sec.10 for judicial separation. Sec.11 and 12 related to void and avoidable marriages. Sec.13 related to divorce. Sec.28 of the Act deals with the execution of orders passed by the court; and also provides for a right of appeal. On reading of Sec.19, it is clear that the jurisdiction under the Act is given to an existing civil Court. 

Under the Hindu Marriage Act, the Statute does give a right of appeal, but it does not prescribe the forum to which such appeals would lie. A question would also arise whethere there would be only one appeal, or there would be a further appeal from a decree or order of the appellate court. Both under the provisions of Sec.28 of the Act, as well as the general principles of law, an appeal would lie against a decree in a matrimonial cause to that court, to which appeals generally lie from a decree or order of the court to which juridiction is granted.

Sec.13 of the Madras Civil Courts Act states: Regular or special appeals shall when such appeals are allowed to lie from decrees and orders of the District Court to the High Court. Appeals from the decrees and orders of Subordinate Judges and District Munsifs shall when such appeals are allowed by law, lie to the District Court, except when the amount or value of the subject matter of the suit exceeds Rs.10,000 in which casae the appeals shall lie to the High Court.

**

High Courts Act 1861

Sec.9 of the High Courts Act 1861: Each of the High Courts to be established under the High Courts Act, 1861, shall have and exercise all such Civil, Criminal, Admiralty and Vice-Admiralty, Testamentary, Intestate and Matrimonial jurisdiction, Original and Appellate and all such powers and authority for, and in relation to, the administration of justice in the Presidency for which it is established as Her Majesty may by such Letters Patents, grant and direct subject, however, to such directions and limitations as to the exercise of original, civil and criminal juridiction beyond the limits of the Presidency towns as may be prescribed thereby; and save as such Letters Patent may be otherwise directed and subject and without prejudice to the legislative powers in relation to matters aforesaid of the Governor General of India in Council, the High Court to be established in each Presidency shall have and exercise all jurisdiction and every power and authority whatsoever in any manner vested in any of the Courts in the same Presidency abolihsed under this Act at the time of the abolition of such last-mentioned Courts.

Outside Presidency: Under this provision therefor the High Court’s original jurisdiction beyond the limits of the Presidency towns was to be such as was directed by Letters Patent. The Civil jurisdiction outside the Presidency town limits was dealt with by Clause 13 of the Letters Patent: “And we do further ordain that the said High Court of Judicature at Madras, Fort William in Bengal, Bombay shall have power to remove, and to try and determine, as a Court of extraordinary original jurisdiction, any suit being or failling within the jurisdiction of any Court, whether within or without Presidency of Madras, Bengal Division of the Presidency of Fort William, Bombay, subject to his superintendence, when the said High Court shall think proper to do so, either on the agreement of the parties to that effect, or for the purpose of justice, the reasons for so doing being recorded on the proceedings of the said High Court.”

Clause 13 was in contrast to the ordinary civil jurisdiction of the High Court under Clause 12. By virtue, therefore, of Sec.9 of the High Courts Act the jurisdiction of the High Court in relation to the exercise of civil jurisdiction outside the Presidency towns would be subject to the limits prescribed by Clause 13 of the Letters Patent.

In the Clause 12 the words used are ‘to receive, try and determine”. The framers of the Letters Patent therefore drew distinction between the power ‘to receive’ conferred by Clause 12 and the power ‘to remove’ referred to in Clause 13.

Under Clause 17 of Letters Patent the jurisdiction of the High Court over infants and lunatics extends over the entire Presidency. 

**

Melvaram & Kudivaram

Melvaram & Kudivaram rights:

A tenant, of course, derives his right from the landlord and in the case of a person thus acquiring his title, the rule referred to is unquestionably a most equitable rule.  For the theory as to the relation of landlord and tenant in England led to the view that, in the absence of proof to the contrary, every tenancy was to be taken to be a tenancy-at-will. In fact, such was the rule until the Judges altered it and laid down that general tenancies should be presumed to be, not tenancies-at-will, but tenancies from year to year.

There is absolutely no ground for laying down that the rights of ryots in Zemindaries invariably or even generally had their orgin in express or implied grants made by the Zamindar. It originated with the history of agricultural land-holding in this country. For, in the first place, sovereigns, ancient or modern, did not here set up more than a right to share of the produce raised by the raiyats in lands cultivated by them.

In the language of the Board of Revenue which long after the Permanent Settlement Regulations were passed, investigated and reported upon the nature of the rights of ryots in the various parts of the Presidency, whether rendered in service, in money or in kind and whatever paid to Rajas, Jagirdars, Zemindaries, Poligars, Mutadars, Shrotriemdars, Inumdars or to Govt officers, such as Tahsildars, Amildars, Amins or Thannadars, the payments which have always been made are universallly deemed the due of Govt. (The Proceedings of the Board of Revenue dated 5th Jan, 1818).

Therefore, to treat such a payment by cultivators to zemindars as “rent” in the strict sense of the term and to imply therefrom the relation of landlord and tenant so as to let in the presumption of law that a tenancy in general is one from year to year, would be to introduce a mischievous fiction destructive of the rights of great numbers of the cultivating class in this province who have held possession of their lands for generations and generations.

In support of the view that there is no substantial analogy between an English tenant and an Indian ryot, it is enough to cite the high authority of Sir Thomas Munro Writing in 1824, he observes “the raiyat is certainly not like the landlord in England, but neither is he like the English tenant”. Why is this so? It is for the simple reason that the rights of raiyats came into existence mostly, not under any lotting by the Govt of the day or its assignees, the zamindaries etc, but independently of them.  According to the best Native authorities, such rights were generally acquired by cultivators entering upon the land, improving it, and making it productive.

Manu and other Hindu writers have rested private property on occupation as owner. What may be termed the Hindu common law, a right to the possession of land is acquired by the first person who makes a beneficial use of the soil. Hence the well known division in these parts of the great interests in land under two main heads of the ‘melvaram interest’ and the ‘kudivaram interest’.  Hence also the view that the holder of the kudivaram right, far from being a tenant of the holder of the melvaram right, is a co-owner with him.

Sir T.Munro puts this very clearly: He says: “A raiyat divides with Govt all the rights of the land. Whatever is got reserved by Govt belongs to him. He is not a tenant-at-will, or for a term of years. He is not removable, because another offers more.

It thus seems unquestionable that prima facie a zamindar and a raiyat are holders of the melvaram and kudivaram rights, respectively. When, therefoe, the zamindar sues to eject the raiyat, it is difficult to see why the raiyat a right to continue in possession.

Considering the Regulation IV of 1822 which expressly declares that the actual rights of any of the land-holding classes were not intended to be affected by the earlier regulations, the phraseology of those enactments should not be taken to operate to the prejudice of persons between whom and zamindars the prima facie relations is only that between the holder of the kudivaram right and the holder of the melvaram right in a given piece of land.

**

பண்டார சந்நிதி

1917-ல் நடந்த வழக்கு: தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள தர்மபுரம் ஆதீனம் என்ற மடம் மிகத் தொன்மையான செல்வச் செழிப்புள்ள ஆதீனம். இதனால் இங்கு அடிக்கடி வழக்குகளும் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருந்த காலம். இந்த மடத்துக்கு மடாதிபதியாக இருப்பவரை “பண்டாரசந்நிதி” என்பர். அப்போது சிவஞானம் என்பவர் இந்த மடத்தின் பண்டார சந்நிதியாக இருந்தார். இவர் இருந்தபோது, அவரின் அடுத்த வாரிசாக (இளைய பண்டார சந்நிதியாக) மாணிக்கவாசகம் என்பவரை 1903-ல் ஒரு பத்திரம் மூலம் நியமித்து இருந்தார். பின்னர் அதை ரத்து செய்து விட்டார். அதை எதிர்த்து மாணிக்கவாசகம் கும்பகோணம் சிவில் கோர்ட்டில் 1906-ல் வழக்குப் போட்டிருந்தார்.  வழக்கு போட்ட சிறது காலத்தில் பெரிய பண்டார சந்நிதியான சிவஞானம் இறந்து விட்டார். எனவே திருவம்பல தேசிகர் என்பவர், இறந்த பெரிய பண்டார சந்நிதியான சிவஞானத்தின் அடுத்த வாரிசு என்று இந்த வழக்கை இறந்தவருக்காக தொடர்ந்து நடத்த வருகிறார். சிவஞான பண்டார சந்நிதி அவரின் மரணப்படுக்கையில் ஒரு உயிலை எழுதி வைத்துள்ளதாகவும், அதன்படி திருவம்பல தேசிகரை அடுத்த வாரிசாக மடத்தின் பண்டார சந்நிதியாக நியமித்துள்ளதாகச் சொல்கிறார். 

இந்த வழக்கு நடந்து கொண்டிருக்கும்போதே மாணிக்கவாசகம் இறந்து விடுகிறார். மாணிக்கவாசகமும் அவரின் வாரிசு என்று ஒருவரை நியமித்து விட்டுச் செல்கிறார். இவர்களுக்குள் வழக்கு நடக்கிறது. கீழ்கோர்ட் தீர்ப்பின்படி, மாணிக்கவாசகத்தை பெரிய பண்டார சந்நிதி நீக்கியது செல்லாது என்று அவருக்குச் சாதகமாகத் தீர்ப்புக் கொடுக்கிறது. மேலும் திருவம்பல தேசிகர் குறிப்பிடும் உயிலை நிரூபிக்கவில்லை என்றும் சொல்லி விடுகிறது. இதற்கிடையில் சோமசுந்தரம் என்பவர் மடத்தின் சொத்துக்களை நிர்வகித்து வருகிறார். இவர் ஏற்கனவே திருபனந்தாள் மடத்தினை நிர்வகித்து வந்தவர். இறந்த சிவஞான பண்டார சந்நிதி வயதானவர், ஞாபக சக்தி குறைவானவர். நிறைய கடன் வாங்கி இருந்தார். எனவே இவர் அருகில் உள்ளவர்களின் பேச்சைக் கேட்கும் கட்டாயத்தில் இருந்தார். ஏற்கனவே பிரதிவாதி கெட்ட நடத்தை உள்ளவர் என்று வழக்குப் போட்டிருக்கிறார். அவர் இவர்மீது மானநஷ்ட வழக்குப் போட்டார். பின்னர் இவரும் சமரசம் செய்து கொண்டுள்ளார்கள். எனவே மாணிக்கவாசகத்தை நீக்க வேண்டிய  அவசியம் ஏதும் இல்லாமல்  இருந்தது. எனவே மாணிக்கவாசகத்தை நீக்கியது செல்லாது என்று தீர்ப்பு உள்ளது. பெரிய பண்டார சந்நிதி சிவஞானம் வேறு இளைய பண்டார சந்நிதியை நியமிக்கக் கூடாது என்று தடையும் இருந்தது. இப்படி இருக்கையில், சிவஞானம் தன் பதவியை விட்டு விலகி பனாரஸ் போகிறார். அப்போது பிரதிவாதியின் எதிரியான சோமசுந்தரத்தின் தயவுடன் திருபனந்தாள் மடத்தில் தங்கிவருகிறார். அங்கிருந்து இந்த தர்மபுரம் ஆதீனத்தின் சொத்தினை மீட்க வழக்குப் போடுகிறார்.  இப்படியாக சிவஞானம் பல குழப்பங்களைச் செய்துள்ளார். Under the Hindu Law the property of a hermit or an ascetic is inherited by the preceptor and after him by his disciple (Mitakshara, Chapter II, Sec.8). In the case of Mahants or Heads of Mutt, the same rule would apply. It is now well establsihed that the rule of successin among the Matathhpathis must be deduced from the usage of the mutt. பொதுவாக ஒரு மடத்தின் அடுத்த வாரிசை, முன் மடாதிபதியே வாய்மொழியாகவோ அல்லது உயில் மூலமோ நியமிக்கலாம் என்று 1893-ல் ஒரு வழக்கில் தீர்ப்பாகச் சொல்லப் பட்டுள்ளது. எனவே ஏற்கனவே வாரிசாக நியமித்தவரை தகுந்த காரணம் இன்றி நீக்கிவிட முடியாது. முன் மடாதிபதி, பூசை நடத்தி, இளைய  மடாதிபதிக்கு அபிஷேகம் செய்து நியமிக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்துவிட்டால், இளையவரை Sadhaka Acharya, or Co-adjustor என்பர். 

**

பொதுக் கோயில்

Public Temple:

1957-ல் நடந்த வழக்கு: செங்கல்பட்டு மாவட்டம், வடமதுரை கிராமத்தில் உள்ள ஶ்ரீசுப்பிரமணியசாமி கோயில் உள்ளது. இது 1927-ம் வருடச் சென்னை சட்டம் II of 1927 (Madras Act II of 1927) சொல்லியுள்ளபடி “கோயில்” என்ற விளக்கத்துக்குள் வருமா என்பது கேள்வி. Temple means a place by whatever designation known, used as a place of public religious worship and dedicated to, or for the benefit of, or used as of right by, the Hindu community or any section thereof, as a place of religious worship என்று விளக்கி உள்ளது. The Hindu Religious Endowment Board, Madras இந்த கோயில் பொதுக்கோயில் என்று சொல்கிறது. அதை எதிர்த்து, அதன் hereditary trustee போர்டுக்கு மனுக் கொடுக்கிறார். அதில் இது தனியார் கோயில் என்கிறார். வழக்கு மாவட்டக் கோர்ட்டுக்கு போகிறது. அங்கு இது பொதுக் கோயில்தான் என்று தீர்ப்பு வருகிறது. அதை எதிர்த்து சென்னை ஐகோர்ட்டுக்கு அப்பீல் வருகிறார். இங்கு இது பொதுக்கோயில் என்று சொல்வதற்குறிய ஏதும் இங்கு இல்லை என்று தர்மகர்த்தாவுக்கு ஆதரவாக தீர்ப்பு வருகிறது. அதை எதிர்த்து ஐகோர்ட்டில் அப்பீல் வருகிறது. தற்போதைய தர்மகர்த்தாவின் தாய் மாமா ராஜூ முதலியாருக்கு வடமதுரையில் நிலம் இருந்தது. அவர் சென்னைக்கு குடி பெயர்ந்து விட்டார். அங்கு மிகுந்த பணம் சம்பாதித்து விட்டார். ஆனால் அவருக்கு மனைவியோ குழந்தைகளோ இல்லை. தற்போதைய தர்மகர்த்தாதான் (சகோதரி மகன்) ஒரே உறவு. எனவே வடமதுரையில் 1919-ல் ஒரு தர்ம சத்திரம் கட்டுகிறார். அதற்குறிய தர்ம காரியங்களுக்காக தேவைப்படும் செலவுகளுக்கு இந்த வடமதுரை நிலத்தை சத்திரத்துக்கு எழுதி வைக்கிறார். பின்னர் அதில் ஶ்ரீசுப்பரிமணியசாமி, ஶ்ரீவள்ளி, ஶ்ரீதேவசேனா சிலைகளை நிறுவுகிறார். அதன் சிலசாசனம் (கல்வெட்டு) அங்கு வைக்கப்படுகிறது. அதில் “இங்கு நான் ஶ்ரீசுப்பிரமணியசாமிக்கு கோயில் கட்டி உள்ளேன். ஶ்ரீவள்ளி, ஶ்ரீதேவசேனா சிலைகளும் வைத்துள்ளேன். கும்பாபிஷேகமும் செய்துள்ளேன். அதற்குறிய அன்றாட பூசை செலவுகளுக்கும் பஞ்சபர்வ உத்சவம் போன்றவற்றுக்கு செட்டில்மெண்ட் பத்திரத்தை 1937-ல் எழுதி வைத்துள்ளேன். இதன்படி, என் காலத்துக்குப் பின்னர், யாரும் நடந்து வரத் தவறினால், அவர்கள் பெனாரஸ் காராம் பசுவைக் கொன்ற பாவத்துக்கு ஆளாவார்கள்” என்று எழுதப்பட்டுள்ளது. அந்த செட்டில்மெண்ட் பத்திரத்தில் “வடமதுரையில் உள்ள எனக்குச் சொந்தமான 27 செண்ட் நிலத்தில் ஶ்ரீசுப்பிரமணியசாமிக்கு கோயிலும், வாகன மண்டபமும், குருக்கள் வசிக்க வீடும், சமையல்கட்டும் கட்டி உள்ளேன். மேலும் உற்சவ விக்கரங்களும் (வீதி உலா செல்வதற்கு) அவைகளுக்கு உரிய வாகனம், நகைகள் செய்து வைத்துள்ளேன். காலை, அந்திகாலப் பூசைகளுக்கும் ஏற்பாடு செய்துள்ளேன். பின்பகுதியில் நந்தவனம் (பூந்தோட்டம்) ஏற்படுத்தி உள்ளேன். அந்த மலர்களைக் கொண்டு சாமிகளுக்கு பூசை செய்ய வேண்டியது. இவைகள் அனைத்தும் சூரியன் சந்திரன் உள்ளவரை எந்த இடையூறும் இல்லாமல் நடந்து வர வேண்டியது. இந்த நிலத்தைக் கோயிலுக்கே எண்டோவ்மெண்ட்  செய்துள்ளேன். அதை என் காலத்துக்குப் பின்னர் நிர்வகிக்க, எனது மைத்துனர் மகன் கல்யாண சுந்தர முதலியாரை தர்கர்த்தா டிரஸ்டியாக நியமித்துள்ளேன். அவருக்குத் துணையாக மேலும் ஐந்து பேரை (வேறு சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்களை) நியமித்துள்ளேன். வருடா வருடம் மார்ச்  மாத முடிவில் கணக்கு வழக்குப் பார்த்து நிர்வகிக்க வேண்டியது. என் மைத்துனர் மகனின் காலத்துக்குப் பின்னர் அவரின் நேர் வாரிசுள் தர்மகர்த்தாவாக இருந்து வர வேண்டியது. ஐந்து மெம்பர்களில் யாராவது இறந்துவிட்டால், விலக நேரிட்டால், வேறு ஒருவரை நியமித்துக் கொள்ள வேண்டியது. என் மைத்துனர் மகன் அல்லது அவரின் நேர் வாரிசுகள், தர்மகர்த்தா வேலைகளைச் செய்யத் தவறினால், ஐவரில் ஒருவரை தர்ம கர்த்தாவாக நியமித்துக் கொள்ள வேண்டியது. தர்ம கர்தாவாக இருப்பவர், இந்த ஊர் வழக்கப்படி கோயில் நிகழ்வுகளில் “முதல் மரியாதை” பெறத் தகுதி உள்ளவர்” என்று எழுதப் பட்டுள்ளது. எனவே முழுக்க முழுக்க  அவரின் பணத்தைக் கொண்டே எல்லாம் செய்துள்ளார். குருக்களுக்குச் சம்பளமும் சொத்தின் வருமானத்தில் இருந்தே கொடுக்கப் படுகிறது. ஆனாலும், ஸ்வசஸ்தம்பம்  (Dwajasthambam), பலிபீடம் இவைகள் அங்கு உள்ளன என்று தற்போதைய தர்மகர்த்தா ஒப்புக் கொண்டுள்ளார். கர்பகிரகம், மண்டபம் உள்ளது. கந்தசஷ்டி, ஆருத்ரா, விநாயசதூர்த்தி போன்ற பண்டிகை காலங்களில் வீதி உலா எடுத்துச் செல்லப்படுகிறது. அப்போது யாரேனும் பக்தர்கள் தீப ஆராதனை செய்ய விரும்பினால், அங்கு நின்று அதை ஏற்றுக் கொள்ளப்ப படுகிறது. குருக்களின் கூற்றுப்படி, இது தனியார் கோயில் என்றும் இங்கு “ஆத்மார்த்த” பூசை மட்டும், அதாவது இந்தக் கோயிலை உருவாக்கியவரின் நன்மைக்காக மட்டும் பூசை நடத்தப்படும் என்று சொல்கிறார். கிராமத்து மக்கள் யாரும் வழிபட  வரமாட்டார்கள் என்றும், அர்ச்சனை, உற்சவம் நடத்த மாட்டார்கள் என்றும் சொல்கிறார். தர்மகர்த்தாவும்  அவரின் வாரிசுகள் மட்டுமே எல்லாச் செலவுகளையும் ஏற்றுக் கொள்வார்கள் என்றும் சொல்கிறார். அதே ஊரில் உள்ள மற்றொரு கோயிலின் டிரஸ்டியாக இருப்பவர், “நான் வைஷ்ணவ சம்பிரதாயத்தில் இருந்தாலும் நான் இந்தக் கோயிலுக்குப் போவதில்லை. ஆனாலும் ஊர் மக்கள் வீதிஉலாவில் தீபாராதனை வழிபாடு செய்வார்கள்” என்று கூறியுள்ளார். ஆனால், இந்து அறநிலையத் துறை அதிகாரி “இது ஒரு பொதுக்கோயில்தான் என்றும், பொதுமக்கள் தினமும் வந்து வழிபடுகிறார்கள்” என்று சொல்கிறார். இது ஒரு பொதுக்கோயில் என்பதற்கு, பொதுமக்கள் வந்து வழிபட வேண்டும், மற்றும் இந்து சமுதாயத்துக்கு வழிபாட்டுக்காக ஒப்படைக்கப் பட்டிருக்க  வேண்டும். மேலே சொல்லி உள்ளவற்றை வைத்துப் பார்க்கும்போது இது பொதுக்கோயில் என்றே முடிவு செய்கிறது.  The temple like the existence of Dwajasthambam and Bali-peedam and Utsava Vigrahams, the carrying of the deity in procession and accepting Deepa-ardana from the members of the public public, it appears to be conclusively established that the institution in question is a place of public religious worship dedicated to, or for the benefit of, the Hindu community in the village as a place of relgious worship. Therefore the temple was not a private temple, but a public temple.

**