அடமானக் கடன்கள் சட்டம்-(2)

அடமானக் கடன்கள் சட்டம்-(2)

இங்கிலாந்து அரசாட்சி நடந்த எல்லா நாடுகளிலும் கிட்டத்தட்ட இதே முறை அடமானங்கள்தான் இருந்திருக்கின்றன!

இங்கிலாந்து அரசு, இந்தியாவை ஆண்டு கொண்டிருந்த காலத்தில், முதல் சட்ட கமிஷன் என்னும் First Law Commission சட்ட வல்லுனர்களை நியமிக்கிறது; அதில் லார்டு ரோமிலி தலைமையில் கமிஷன் கூடுகிறது; இது நடந்தது 1870-ல்; அதில் சில முடிவுகள் எடுக்கிறார்கள்; அதை மறு பரிசீலனை செய்கிறது இரண்டாவது சட்ட கமிஷன்; இதில் சர் சார்லஸ் டர்னர் தலைமையில் மற்றும் பலர் இருக்கிறார்கள்; இதில் எடுத்த முடிவை விட்லி ஸ்டோக்ஸ் தலைமையில் சட்டசபையில் தாக்கல் செய்து ஒரு சட்டத்தை கொண்டு வருகிறார்கள்: அதற்குப் பெயர்தான் The Transfer of Property Act, 1882: இதை சொத்து மாற்றுச் சட்டம் 1882 என்று மொழி பெயர்த்துக் கொள்ளலாம்; இந்த சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்ட நாள்: 17.2.1882-ல்; இது நடைமுறைக்கு வந்த நாள்: 1.7.1882-ல்; ஆக இந்தியாவில் சொத்து மாற்றுச்சட்டம் நடைமுறைக்கு வந்த காலம் 1.7.1882-ல்: அதுவரை இந்தியாவில் பழங்கால அந்த அந்தப் பகுதி நடைமுறையே இருந்து வந்துள்ளது; இந்த சொத்து மாற்று சட்டம் பெரும்பாலும், இங்கிலாந்தில் ரியல் புராப்பர்ட்டி சட்டத்தை ஒட்டியே கொண்டுவரப் பட்டது;

பழைய இந்தியா பல பகுதிகளாகப் பிரிந்து கிடந்தபோது, ஒவ்வொரு பகுதிக்கும் ஒவ்வொரு பழக்க வழக்கம் முறைகள் இருந்திருக்கின்றன; சொத்துக்களை கிரயம் வாங்கிக் கொள்வது என்பது அவ்வளவாக இருந்திருக்க முடியாது; யாரும் மண்ணுக்கு உரிமையாளராக இருந்திருக்க முடியாது: மன்னர் தான் மண்ணுக்குச் சொந்தக்காரர்; சாட்டில் Chattel என்னும் அசையும் பொருள்கள் மட்டுமே மக்கள் உரிமை கொண்டாட முடியும் என்ற நிலை இருந்த காலம் அது; பின்னர், ஒரு காலக் கட்டத்தில், மண்ணை (நிலத்தை) அனுபவிக்கும் உரிமை வந்துள்ளது; மண்ணின் உரிமை மன்னருக்கு இருந்தாலும், அதை அனுபவித்து, விவசாயம் செய்து வரும் உரிமை குடிவார உரிமை மட்டும் இருந்திருக்கிறது; மண்ணின் மேல் உள்ள உரிமை (நிலத்தின் மேல் உள்ள உரிமை) மேல் வார உரிமை; அதில் குடி செய்யும் அல்லது விவசாயம் செய்து அதன் பலனை அடையும் உரிமை குடிவார உரிமை என்று பெயர்;

பொதுவாக ஜமீன் சொத்துக்களில் இப்படிப்பட்ட இரண்டு வகை (மேல்வாரம், குடிவாரம்) உரிமைகள் இருந்திருக்கின்றன; ஜமின்தார் நிலத்துக்கு சொந்தக்காரர்; அவர் அவரின் நிலத்தை விற்கலாம், அடமானம் வைக்கலாம்; அந்த நிலத்தில் பயிர் செய்யும் குடியானவர் வைத்திருக்கும் உரிமை குடிவாரம்; அவர் அந்த குடிவார உரிமையை விற்கலாம், அடமானம் வைக்கலாம்; இப்படியாக, ஒரு நிலத்துக்கு இரண்டு வகை உரிமையாளர்களும், இரண்டு வகை உரிமையும் தனித்தனியே இருந்திருக்கிறது என்பது ஆச்சரியமானதே!

**

அடமானக் கடன்கள் சட்டம்-(1)

அடமானக் கடன்கள் சட்டம்-(1)

சொத்துக்களை அடமானமாகக் கொடுத்து கடன் பெறுவது அடமானக் கடன்; பணம் கொடுப்பவரிடமே சொத்தை ஒப்படைத்து விடுவது; பணம் கொடுத்தவர் சொத்தை அனுபவித்து வருவார்; கடன் வாங்கியவர் எப்போது பணத்தைத் திருப்பிக் கொடுக்கிறாரோ அன்று அவர் சொத்தை திரும்ப பெற முடியும்; அதுவரை கடன் கொடுத்தவரே சொத்தின் சொந்தக்காரர் போல சொத்தை அனுபவிப்பார்; ஒருவேளை, கடன் வாங்கியவர், கடனைத் திருப்பிக் கொடுக்க முடியாமல் போய்விட்டால், அவ்வளவுதான்! கடன் கொடுத்தவருக்கே சொத்து சொந்தமாகிவிடும்! கடன் வாங்கியவர் சொத்தை இழந்துவிட வேண்டியதுதான்! இப்படித்தான் பழங்காலத்தில் கடன் வாங்கி, சொத்தை அடமானம் வைத்திருக்கிறார்கள்; அந்த வகை அடமானத்தை "மார்ட்கேஜ்" Mortgage என்பர்; mort மார்ட் என்றால் இறந்த என்று பொருள்;  gage கேஜ் என்றால் பிணை என்று பொருள்; 

மார்ட்கேஜ் என்பது பிரென்ச் வார்த்தை; இதைத்தான் இங்கிலாந்து சட்டம் Morguam vadium (or Dead Pledge)  என்று சொல்கிறது; அப்படி அடமானம் வைக்காமல், சொத்தை ஒப்படைத்து அதில் வரும் வருமானங்களை மட்டும், கடன் கொடுத்தவர் அனுபவித்துக் கொண்டு வந்து, ஒரு காலக்கட்டத்தில் சொத்தை திரும்ப ஒப்படைப்பது என்பது ஒரு வகை அடமானம்; இதில் சொத்து பறிபோகாது; இதை இங்கிலாந்து சட்டம் Vivium Vadiam (or Living Pledge) என்கிறது;

இப்படித்தான் பழங்காலங்களில் அடமானங்கள் இருந்திருக்கின்றன; அடமானக் கடன் வாங்குவது என்பது கிட்டத்தட்ட சொத்தை விற்பதற்குச் சமம்! கடனை திரும்பிக் கொடுத்தால் மட்டுமே சொத்து திரும்பக் கிடைக்கும்! இல்லையென்றால், கடன் கொடுத்தவரின் சொத்தாகிவிடும்!

இந்தியாவில் இப்படிப்பட்ட அடமான முறைதான் வழக்கத்தில் இருந்திருக்கிறது; கடன் கொடுத்தவருக்கு சொத்தை கிரயமாகக் கொடுத்து விடுவது; கடன் வாங்கியவர், பணத்தை திரும்பிக் கொடுக்கும்போது, கடன் கொடுத்தவர், சொத்தை மறு-கிரயம் எழுதிக் கொடுப்பார்; இதை சென்னை மாகாணத்தில், "அவதி விக்கிரயம்" என்ற பெயரில் நடைமுறைப்படுத்தி வந்துள்ளனர்; இது ரோமன் சட்டத்தில் உள்ள பிடுசியா Fiducia அடமான முறை ஆகும்; (Fiducia = கடன் வாங்குபவர் அவரின் சொத்தை, முழு உரிமையுடன் கிரயமாக, கடன் கொடுத்தவருக்கு எழுதிக் கொடுத்துவிடுவது);

மற்றொரு அடமான கடன் முறைப்படி -- சொத்தின் உரிமையாளர், கடன் வாங்கும்போது, அவரின் சொத்தை, கடன் கொடுத்தவருக்கே கொடுத்து விடுவார்; ஆனால் கடன் கொடுத்தவர், அந்த சொத்தை வட்டிக்காக, அல்லது அசலுக்காக, அந்தச் சொத்தில் வரும் வருமானங்களை அனுபவித்துக் கொள்வார்; ஒரு குறிப்பிட்ட கால முடிவில், அந்த சொத்தை, கடன் வாங்கியவருக்கே (அந்த சொத்தின் உரிமையாளருக்கே) திரும்ப ஒப்படைத்து விடுவார்; இதில் அந்த அடமானச் சொத்து திரும்ப கிடைத்து விடும்;  சொத்து பறிபோகாது; இந்த முறைக்கு ரோமன் சட்டத்தில் பிக்னஸ் அடமானம் Pignus என்று பெயர்; இங்கிலாந்தில் இதை யூசுபிரக்சுரி அடமானம் Usufructuary mortgage  என்று பெயர்; Use the Fruits. பலனை அனுபவித்துக் கொள் என்பதாகப் பொருள்; 

இந்த வகை அடமானமுறை தென் இந்தியாவிலும் இருந்திருக்கிறது; இதையே "போக்கிய அடமானம்" அல்லது "சுவாதீன அடமானம்" என்று சொல்வர்; மலபார் பகுதியில் இதையே "கனம்" அல்லது "ஒத்தி" என்று சொல்வர்;

முகமதிய சட்டத்திலும், அவதி விக்கிரயம் என்ற வகை அடமானம் போன்றே அடமான முறை இருந்திருக்கிறது; அதற்குப் பெயர் "பை-பில்-வாபா" "Bye-bil-wafa" என்று பெயர்; இதில் வட்டிப் பிரச்சனை இல்லை; குரான் கட்டளைப்படி முகதியர் எவரும் வட்டி வசூல் செய்யக் கூடாது; எனவே கடன் வாங்கியவர் சொத்தை, கடன் கொடுத்தவருக்கு கிரயமாகவே கொடுத்துவிட வேண்டும்; அந்த தொகையுடன் மேலும் ஒரு தொகை சேர்த்து திரும்பக் கொடுக்கும் காலத்தில், மறு கிரயம் எழுதி வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும்;

**

Rape

A bench of two Judges of Delhi High Court (Chief Justice G.Rohini and Justice Sangita Dhingra Sehgal) issued notice to the Union of India seeking a clarification on apparent contradiction between Sec.375 IPC and Sec.377 IPC.

Sec.375 IPC - Rape

Sec.377 IPC – Unnatural sex

ஒரு பெண்ணிடம் அவளின் விருப்பத்துக்கு மாறாக உடலுறவு கொண்டால் அது ரேப் என்னும் குற்றம் ஆகும்; இந்தியன் பீனல் கோடு செக்ஷன்: 375:

அவளின் விருப்பத்துக்கு மாறாக என்பது –

(1)அவள் சம்மதம் இல்லாமல்;

(2)அவள் விருப்பத்துக்கு எதிராக;

(3) அவளை மிரட்டி சம்மதிக்க வைத்தால் (கொலை செய்துவிடுவதாக அல்லது காயப்படுத்தி விடுவதாக மிரட்டி);

(4) அவளின் கணவனாக இல்லாதபோது, அவளைத் திருமணம் செய்து மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்வேன் என்று பொய்யான வாக்குறுதி கொடுத்த சம்மதம் பெற்றிருந்தால்;

(5) அவளை மயக்கத்துக்கு உட்படுத்தி அல்லது அவள் மனநிலை சரியில்லாதபோது அவளின் சம்மதம் பெற்றிருந்தால்;

(6) அந்த பெண் 18 வயதுக்கு குறைவாக இருக்கும்போது, அவளிடம் சம்மதம் வாங்கி இருந்தாலும், வாங்காமல் இருந்தாலும்;

(7) அவளால் சம்மதம் கொடுக்க முடியாத நிலையில் இருந்தால்;

இந்த சூழ்நிலைகளில் ஒரு பெண்ணிடம் உடலுறவு வைத்திருந்தால், அது ரேப் எனப்படும் என்று இந்திய தண்டனைச் சட்டம் செக்சன் 375 சொல்கிறது;

இதற்கு விதிவிலக்குகள் இரண்டு:

1-வது விதிவிலக்கு:  மருத்துவ ரீதியாக செயல்படும்போது, அது ரேப் ஆகாது;

2-வது விதிவிலக்கு: ஒருவர் அவரின் மனைவியுடன் உடலுறவு கொள்வது ரேப் ஆகாது; (ஆனால், அந்த மனைவி 15 வயதுக்கு குறைவானவராக இருக்கக் கூடாது);

இந்தக் குற்றத்துக்கு குறைந்தபட்சம் ஏழு வருட சிறைத்தண்டனையும் அதிக பட்சமாக ஆயுள் தண்டனையும் உண்டு;

இந்தக் குற்றத்தை ஒரு போலீஸ் அதிகாரி அல்லது அரசு அதிகாரி செய்திருந்தால் (அந்தப் பெண் அவரின் பொறுப்பில் இருக்கும்போது செய்திருந்தால்) குறைந்தபட்சம் 10 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனையும் அதிகபட்சமாக ஆயுள் தண்டனையும் கொடுக்கப்படும்;

375ஏ: இந்த ரேப்பில் அந்தப் பெண் இறந்துவிட்டால் – குற்றவாளிக்கு 20 ஆண்டுசிறை;

375பி: சட்டப்படி பிரிந்து வாழும் மனைவியை ரேப் செய்திருந்தால் – 2 வருடசிறை;

375சி: தன்னிடம் வேலை செய்யும் பெண்ணை ரேப் செய்திருந்தால் -5 வருட சிறை;

375டி; கேங்க் ரேப் என்னும் கூட்டாக பலர் சேர்ந்து ரேப் செய்திருந்தால் – 20 வருடசிறை;

375ஈ: இதே வேலையைத் தொடர்ந்து செய்பவனாக இருந்தால் – அவன் ஆயுள் இயற்கையாய் முடியும் காலம்வரை சிறை;

**

Sec.377: Unnatural offences:

இயற்கைக்கு மாறாக ஒரு பெண்ணிடம் ஒரு ஆண் உடலுறவு வைத்துக் கொண்டால், அது இயற்கைக்கு மீறிய உடலுறவு என்று பெயர்; Unnatural offence.

இந்த குற்றத்துக்கு 10 வருடம் சிறைதண்டனை; இது ஜாமினில் விடமுடியாத குற்றம்; சமாதானம் ஏற்படுத்திக் கொள்ள முடியாத குற்றம்;

**

2013ல் குற்றங்களுக்கான சட்டம் திருத்தம் செய்யப்பட்டது;

இங்கு ஒரு வழக்கு 2013ல் கோர்ட்டுக்கு வருகிறது: அது –

ஒரு ஆண், அவர் மனைவியை சுமார் 20 வருடங்களுக்கு முன் திருமணம் செய்து வாழ்ந்து வருகிறார்; அவர்களுக்குள் உடலுறவு நடக்கிறது; ஆனாலும், அந்த மனைவி, தன்னை, தன் கணவர், மனைவியின் விருப்பத்திற்கு மாறாக உடலுறவு கொண்டார், எனவே அது ரேப் ஆகும் என்றும், மேலும் தன்னிடம் இயற்கைக்கு மாறாகவும் உடலுறவு கொண்டார் என்றும் போலீஸில் எப்ஐஆர் (புகார்) கொடுத்தார்; வழக்கு பதிவு செய்யப்பட்டு கோர்ட்டுக்கு போகிறது:

கோர்ட்டில் தீர்ப்பு; (1) மனைவியுடன் அவள் விருப்பத்துக்கு மாறாக உடலுறவு கொண்டது ரேப் ஆகாது என்றும்; (2) இயற்கைக்கு மாறாக மனைவியுடன் உடலுறவு கொண்டது குற்ற நடவடிக்கைக்கு உட்படும் என்றும் கோர்ட் கூறியது;

**

உடலுறவு: ஒரு பெண்ணிடம் உடலுறவு கொள்ளலாம்; ஆனால், அவளின் சம்மதம் வேண்டும்; அவளின் சம்மதம் இல்லாமல் அவளிடம் உடலுறவு கொண்டால் அது ரேப்; அந்த சம்மதத்தையும், வெளிப்படையாகப் பெற்றிருக்க வேண்டும்; அவளை ஏமாற்றி அந்த சம்மதத்தை பெற்று இருக்க கூடாது; ஆனால் இதற்கு விதிவிலக்காக, மனைவியிடம் அவளின் சம்மதம் இல்லாமல் உடலுறவு கொண்டால் அது ரேப் இல்லை என செக்சன் 375-ன் விதிவிலக்கு-2 சொல்கிறது;

இயற்கைக்கு மாறான உடலுறவு: இயற்கைக்கு மாறான உடலுறவை யாரிடம் வைத்துக் கொண்டாலும் அது குற்றமே! ஒரு பெண்ணிடம் வைத்துக் கொண்டாலும், ஒரு ஆணிடம் வைத்துக் கொண்டாலும் (ஆணும் ஆணும்), அல்லது ஒரு மிருகத்திடம் வைத்துக் கொண்டாலும், அவை எல்லாம் இயற்கைக்கு மாறான உடலுறவு;

இப்போது ஒரு சந்தேகம் எழுகிறது; ஒருவர், தன் மனைவியிடம், இயற்கைக்கு மாறாக உடலுறவு வைத்துக் கொண்டால் அது குற்றமா என்பதே கேள்வி;

நாஸ் பவுன்டேஷன் வழக்கு:  டில்லி ஐகோர்ட்டில் நாஸ் பவுன்டேசன் ஒரு பொதுநல ரிட் வழக்கு போடுகிறது: டில்லி ஐகோர்ட் தீர்ப்பின்படி, செக்சன் 377 (இயற்கைக்கு மாறான உடலுறவு) என்பது சம்மதமில்லாமல் இருந்தால் மட்டுமே குற்றம்; மற்றபடி, இருவர் தனியே ஒரு இடத்தில் இத்தகைய உறவை அவர்கள் இருவரின் சம்மதத்துடன் உறவு கொண்டிருந்தால், அது செக்சன் 377ன்படி குற்றமில்லை என்ற தீர்ப்பை டில்லி ஐகோர்ட் வழங்கியது;

இதை எதிர்த்து வழக்கு சுப்ரீம் கோர்ட்டுக்கு போனது; அங்கு, இந்திய அரசியல் சாசனச் சட்டம் பிரிவு 21ன்படி (தனி மனிதனின் பிரைவசி) இந்திய தண்டனைச் சட்டம் பிரிவு 377ன்படி பாதிப்புக்கு உள்ளாகிறது என்றும், ஒருவன், தன் விரும்பம்போல உடலுறவு கொள்ள அவனுக்கு தனிப்பட்ட உரிமை உள்ளது; அதில் சட்டம் தலையிட முடியாது என்று வாதம்;

MSM (Men who have sex with men):

2006 கணக்கெடுப்பின்படி, இந்தியாவில் மொத்தம் 25 லட்சம் பேர் எம்எஸ்எம் நபர்களாம்;

Former Judge of Australian High Court Justice Michael Kirby observed:

“Thus popular morality or public disapproval of certain acts is not a valid justification for restriction of the fundamental rights under Article 21. Popular morality, as distinct from a constitutional morality derived from constitutional values, is based on shifting and subjecting notions of right and wrong. If there is any type of ‘morality’ that can pass the test of compelling state of interest, it must be ‘constitutional’ morality and not public morality.”

டில்லி ஐகோர்ட் கொடுத்த தீர்ப்பை சுப்ரீம் கோர்ட் ரத்து செய்தது; அதன்படி செக்சன் 377 இந்திய அரசியல் சாசன சட்டத்துக்கு எதிரானது அல்ல என்று தீர்ப்பு;

The right to live with dignity has been recognised as part of Art.21 and the matter has been dealt with in Francis Coralie Mullin v. Administrator, Union Territory of Delhi and others, (1981) 1 SCC 608 wherein the Court observed: “8.But the question which arises is whether the right to life is limited only to protection of limb or faculty or does it go further and embrace something more….. Now obviously, any form of torture or cruel, inhuman or degrading treatment would be offensive to human dignity and constitute an inroad into this right to live and it would, on this view, be prohibited by Art.21 unless it is in accordance with procedure prescribed by law, but no law which authorises and no procedure which leads to such torture or cruel, inhuman or degrading treatment can ever stand the test of reasonableness and non-arbitrariness: it would plainly be unconstitutional and void as being violative of Art 14 and 21.”

**

Clause 15 of the Letters Patent

Clause 15 of the Letters Patent

Discussed in BS Adityan and ors v. R.Kannan Adityan and anr.

By Madras High Court: AIR 1983 Mad 334: (1983) 2 MLJ 32:

Author Padmanabhan, J (Bench: K.Singh, Padmanabhan JJ.)

Under Cl.15 of the Letters Patent, an appeal lies to a Division Court from a judgment of one Judge of the High Court.

The question as regards the scope and ambit of the word “judgment” in Clause 15 of the Letters Patent came up for consideration before the Supreme Court in Shah Babulal Khimji v. Jayaben D.Kanai.

The question that arose for consideration before the Supreme Court was whether an appeal would lie against an order passed by a single Judge on the Original side dismissing an application for appointment of Receiver as also for an interim injunction.

Fazal Ali, J., speaking for Varadarajan, J. and himself observed as follows:-

“The intention of the givers of the Letters Patent was that the word “judgment” should receive a much wider and more liberal interpretation that the word “judgment” used in the Civil Procedure Code. At the same time, it cannot be said that any order passed by a trial Judge would amount to a judgment otherwise there will be no end to the number of orders which would be appealable under the Letters Patent. It seems that the word “judgment” has undoubtedly a concept of finality, other words, a judgment can be of three kinds: (1) A final judgment; (2) A Preliminary judgment; and (3) Intermediary or Interlocutory judgment.

Most of the interlocutory orders which contain the quality of finality are clearly specified in Clauses (a) to (w) of Order 43 Rule 1 (of CPC) and have already been held by us to be judgments within the meaning of the Letters Patent and therefore appealable. There may also be Interlocutory orders which are not covered by Or.43 R1 but which also possess the characteristics and trappings of finality in that, the orders may adversely affect a valuable right of the party or decide an important aspect of the trial in an ancillary proceeding.

Before such an order can be a judgment the adverse effect on the party concerned must be direct and immediate rather than indirect or remote.”

The learned Judges gave various instances and also took care to point out that the instances give were illustrative and not exhaustive.

Among others, tests laid down by Sir White, C.J. in TV Tuljaram Rao v. MKRV Alagappa Chettiar, (1912) ILR 35 Mad 1, viz., that the interlocutory order in order to be a judgment must contain the traits and trappings of finality either when the order decides the questions in controversy in an ancillary proceedings or in the suit itself or in a part of the proceedings, Sen J. observed thus:-

“What kind of an order will constitute a judgment within the meaning of Cl.15 depends on the facts and circumstances of each case and on the nature and character of the order passed…… In my opinion, an exhaustive or a comprehensive definition of judgment as contemplated in Cl.15 of the Letters Patent cannot be properly given and it will be wise to remember that in the Letters Patent itself, there is no definition of the word “judgment”. The expression has necessarily to be construed and interpreted in each particular case. It is, however, safe to say that it any order has the effect of finally determining any controversy forming the subject matter of the suit itself or any part thereof or the same affects the question of Court’s jurisdiction or the question of limitation, such an order will normally constitute a judgment within the meaning of Cl.15 of the Letters Patent. I must not, however, be understood to say that any other kind of order may not become judgment within the meaning of Clause 15 of the Letters Patent to be appealable under the provisions thereof.”

Applying to the tests laid down by the Supreme Court in the above decision, we are of the view that the present appeal is maintainable.

**

The words “Business” and “trade”

The words “Business” and “trade”

The word “Business”

In Corpus Juris Secundum, Volume 12, at page 762, the word “business” in its broad sense is defined as follows:-

“In its broad, its broader, or in its broadest, sense in its more general or common use in its primary meaning when used colloquially the word ‘business’ carries with it a very broad meaning; and it has been said that it denotes not only all gainful occupations, but all occupations or duties in which men engage….. has common and general application to all sorts of enterprises which engage people’s attention and energies; and includes nearly all the affairs in which either an individual or a corporation can be actors; and is a word in common use to describe every occupation in which men engage…….. the word is commonly employed in connection with an occupation for livelihood or profit but it is not limited to such pursuits, for it has been said that the definition of ‘business’ by the lexicographers is sufficiently broad and comprehensive to embrace every employment or occupation……”

“Trade”

The very fact, that the word ‘trade’ has been used separately from ‘business’, it was urged clearly shows that the word ‘business’ is used in a much wider sense that the word ‘trade’.

Business:

Wherever the word ‘business’ is defined in a particular statute, it is to be given the meaning ascribed to it in that definition. The question whether the word ‘business’ has been used in a narrower sense or in a larger sense arises in a case where no statutory definition of that expression has been given in the relevant piece of legislation.

At page 164 of Aiyar’s law Lexicon of British India (1940 Edition), the ‘business’ in its larger sense has been started to mean ‘an affair requiring attention and care’ that which busies or occupies one’s time, attention, and labour as his chief concern.” In the same passage the word ‘business’ in mentioned to convey, in the narrower sense, ‘mercantile pursuits; that which one does for a livelihood; occupation; employment; as, the business of a merchant; the business of agriculture.”

It has finally been stated that ‘the word ‘business’ is of large signification, and in its broadest sense includes nearly all the affairs in which either an individual or a corporation can be actors.”

Referring to the larger sense of the word, it has again been stated at page165 that ‘business is that which engages the time, talents and interest of a man; it is what a man proposes to himself; what belongs to a person to do or see done, that is properly his business; and a  person is bound either by the nature of his engagements, or by private and personal motives, to perform a service for another.”

In Stroud’s Judicial Dictionary

In Stroud’s Judicial Dictionary, Volume 1 at page 364, it has been stated, inter alia, that ‘business’ has a more extensive meaning than the word ‘trade’. Though it has been said that ordinarily speaking ‘business’ is a synonymous with trade, reference has also been made by Stroud to the business of a mutual benefit society the object of which is to lend money to its members only. It has also been observed (at page 365) that the definition of ‘business’ given by Jessel, M.R., in Smith v. Andeson, (1880) 15 Ch D 258, about anything which occupies the time, attention and labour of a man for the purpose of profit, is confined to cases under the Companies Act, or of a like kind.

It has been observed by Stroud in that connection as below:-

“It is indeed clear law that there may be a ‘business’ offending against a prohibitory covenant, without pecuniary profit being at all contemplated. In such a connection, especially, ‘business’ is a very much larger word than ‘trade’; and the word ‘business’ is employed in order to include occupations which would not strictly come within the meaning of the word ‘trade’ – the larger word not being limited by association with the lesser. (per Pearson J., Rolls v. Miller, (1883) 53 LJ Ch 99 at p.101).

The Supreme Court in India:

The Supreme Court in Union of India v. Ladulal Jain, AIR 1963 SC 1681, Raghubar Dayal, J., who prepared the judgment held that mere fact that expression ‘carries on business’ is used in Section 20 of the Civil Procedure Code along with other expression like “personally works for gain” does not mean that it would apply only to such persons to whom the other two expression regarding residence or of personally working for gain would apply.  The learned Judge proceeded to observe that it is the nature of the activity which defines  its character and that running of railways by the Govt is such an activity which comes within the expression ‘business’. It was held that the fact as to who runs the railways and with what motive cannot affect it. It was specifically decided that profit element is not necessary ingredient of carrying on business, though usually business is carried on for profit.

**

Sec 213 of the Indian Succession Act, 1925

Section 213 of the Indian Succession Act, 1925

(1)    No right as executor or legatee can be established in any Court of Justice, unless a Court of competent jurisdiction in India has granted probate of the Will under which the right is claimed, or has granted letters of administration with the Will or with the copy of an authenticated copy of the Will annexed.

(2)    This section shall not apply in the case of Wills made by Muhammadans or Indian Christians, or and shall ONLY apply –

(i)   In the case of Wills made by any Hidu, Buddhist, Sikh or Jaina where such Wills are of the classes specified in clauses (a) and (b) of Section 57; and

(ii)  In the case of Wills made by any Parsi dying, after the commencement of the Indian Succession (Amendment) Act, 1962 (16 of 1962), where such Wills are made within the local limits of the ordinary original civil jurisdiction of the High Courts at Calcutta, Madras and Bombay, and where such Wills are made outside those limits, in so far as they relate to immovable property situated within those limits.

Bank of Baroda v. Mahendra Dadha and ors, Madras High Court, citation: (1982) 2 MLJ 85, Author: S.Rathinavel Pandian, J.

Landlords’ father Milap Chand was the owner of the building: he died in 1976: one of his brother claimed right based on his Will: Bank was the Tenant: Testator’s brother was appointed as executor of the Will: The sons, as legal heirs, cannot establish title, as the executor establish his title without a probate:

Sec.213 of the Indian Succession Act created a bar to the establishment of any right under a Will by an executor or a legatee unless a probate or letters of administration of the Will have been obtained whether that right is claimed by the persons as a plaintiff or defendant, that the words of Sec.213 are not restricted only to those cases where the claim is made by a person directly claiming as legatee and that the section does not say that no person can claim as a legatee or as an executor unless he obtains probate or letters of administration of the will under which he claims. What is says is that no right as an executor or legatee can be established in any Court of Justice, unless probate or letters of administration have been obtained of the Will  under which the right is claimed and therefore, it is immaterial who wishes to establish the right as a legatee or an executor.

Whosoever wishes to establish that right, whether it be a legatee or an executor himself, or somebody else might find it necessary in order to establish his right of some legatee or executor from whom he might have derived title, he cannot do so unless the Will under which the right as a legatee or executor is claimed has resulted in the grant of a probate or letters of administration.

The sons of the legatee had not laid their claim based on the Will: hence they are landlords within the meaning of Sec.2(6) of the Tamil Nadu Building Lease and Rent Control Act. The relationship of landlord-tenant is in existence.

**

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-4

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-4

செனட்டர் (Senator) என்ற வார்த்தையானது, லத்தீன் மொழியில் உள்ள செனட்டஸ் என்ற வார்த்தையிலிருந்து வந்ததாம்; லத்தீன் மொழியில் செனட்டஸ் என்றால் “பெரியவர்கள்” (Elders) என்று பொருளாம்; செனக்ஸ் என்றால் வயதானவர் என்று அர்த்தமாம்!

அமெரிக்க அரசியல் சாசனத்தில் ஆர்ட்டிகள்-1 பிரிவு-3-ல் செனட்டர் ஆவதற்கு மூன்று தகுதிகள் சொல்லப்பட்டுள்ளன; 1) குறைந்த பட்சம் 30 வயதைத் தாண்டி இருக்க வேண்டும்: 2) குறைந்த பட்சம் 9 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் அமெரிக்க குடிமகனாக இருக்க வேண்டும்; 3) அந்த மாநிலத்தில் அவர் அப்போது வசித்துக் கொண்டு வர வேண்டும்;

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-3

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-3

இந்த முறையைத்தான், அமெரிக்கா, சுதந்திரம் அடைந்து 1789-ல் அமெரிக்க அரசியல் சாசன சட்டத்தைக்  கொண்டு வரும்போதும், கடைப்பிடித்தது; அமெரிக்க மேல்சபைக்கு செனட் என்று பெயர் வைத்துக் கொண்டது; இதில் 50 மாநிலங்களுக்கும் தலா இருவர் வீதம் மொத்தம் 100 செனட்டர்களை தேர்ந்தெடுக்கும்; ஒரு செனட்டர் ஆறு ஆண்டுகள் பதவியில் இருப்பார்; மொத்தமுள்ள 100 செனட்டர்களில் மூன்றில் ஒரு பங்கு ஒவ்வொரு ஆறு ஆண்டுகளில் பதவி விலகும்; இதில் மக்கள் பிரதிநிதிகள் என்னும் எம்பி-க்களைக் கொண்டு தேர்தெடுப்பர்;

இங்கிலாந்தில் இருந்தவரும் இந்த பழமையான முறையானது, ஆதியில் ரோமன் செனட் சபை பிரதிபலிப்புத்தான் என்றும் சொல்வர்; அமெரிக்காவும், இந்த ரோமன் செனட் சபை முறையைத் தான் அப்போது நடைமுறைப் படுத்தியதாகவும் சொல்வர்;

ரோமனில் புரூட்டஸ் இந்த முறையைக் கொண்டுவந்ததாகச் சரித்திரம் சொல்கிறது; இவர் கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு முன்னர் 500 வருடங்களுக்கு முன்னர் வாழ்ந்தவர்; அப்போது இருந்த ஒரு ரோமன் மன்னர், ஒரு பெரிய இடத்துப் பெண்ணை கற்பழித்து விட்டார் என்ற காரணத்துக்காக, அவருக்கு எதிராக புரட்சி செய்த புரூட்டஸ், அரசரை பதவி இறக்கி விரட்டி விட்டுவிட்டு, இவர் மக்களாட்சி முறையை கொண்டு வந்தார்; அதில் முதல் ரோமன் கான்சல்-ஆக புரூட்டஸ் நியமிக்கப்பட்டார்; அவருக்கு கீழ், 300 செனட்டர்கள் இருந்தனர்; இவர்களைக் கொண்ட சபையே நாட்டை ஆண்டது; மன்னர் ஆட்சி இல்லை; இந்த முறையைத்தான் இங்கிலாந்திலும் அரசருக்கு அதிகாரத்தை குறைத்து இரு சபைகளைக் கொண்டு ஆட்சி செய்தனர்; அதே முறையைத்தான் அமெரிக்காவும் பின்பற்றியது; இந்தியாவிலும் இதே இரண்டு சபைகள் முறையே உள்ளது; 

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-2

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-2

இந்தியாவில் உள்ளது போன்றே, மேல்சபை எம்பி-க்கள் என்னும் செனட்டர்கள்; இவர்களின் பதவிக் காலம் ஆறு வருடங்கள்; இந்த 100 பேரில், மூன்றில் ஒரு பங்கு பதவி விலகி, அடுத்த புதிய எம்பி-க்கள் பதவிக்கு வருவர்; ஒரே நேரத்தில் இது கலைந்து விடாது; அதனால்தான் இது நிரந்தர சபை என்றும் சொல்வர்; இந்தப் பழக்கம் இங்கிலாந்து நாட்டில் பழமையாக இருந்து வரும் முறைப்படியே இங்கும் நிரந்தர சபை உள்ளது; இதை House of Commons என்று இங்கிலாந்தில் சொல்வர்;

ஏன் இப்படி குழப்பம் வந்துள்ளது என்றால் --- மக்கள் பிரதிநிதிகள் என்றும், ஹவுஸ் ஆப் காமன்ஸ் என்றும் இரண்டு எம்பிக்கள் இங்கிலாந்தில் உண்டு; இதையேதான் அமெரிக்காவும் பின்பற்றுகிறது; இதையேதான் இந்தியாவும் பின்பற்றுகிறது; ஏனென்றால் – இங்கிலாந்து நாட்டில் அரசருக்கும் மக்களுக்கும் சண்டை; இதில் சமாதானம் ஏற்படுகிறது; அரசருக்கு/ராணிக்கு உள்ள அதிகாரம் குறைக்கப்படுகிறது; மக்களால் தேர்ந்தெடுத்த பிரதிநிதிகளே சட்டம் இயற்றுவர் என்று கண்டிப்புடன் சொல்கிறார்கள்; அதை ஏற்றுக் கொண்ட மன்னர், தனக்கும் சிறிய அதிகாரம் வேண்டும் என்று பேசி, மன்னருக்கு வேண்டிய ஆட்களை, எம்பி-க்களாக நியமித்துக் கொள்வார்; இதுவே மேல்சபை; கீழ்சபை என்னும் மக்கள் சபை எந்நச் சட்டத்தை இயற்றினாலும், அதை மேல்சபைக்கு கொண்டு வந்து அதன் சம்மதமும் பெற்ற பின்னரே சட்டமாகும்; இது இங்கிலாந்து நடைமுறை; இதன்படி, மக்கள் பிரதிநிதிகள் சட்டம் இயற்றினாலும், காமன் சபை என்னும் மன்னர் சபையில் அதை ஏற்றுக் கொண்டால்தான் அது சட்டமாகும்; இப்படி ஒரு தடுப்பு இல்லை என்றால், மக்கள் சபை, ஒருநாள், மன்னரே தேவையில்லை என்று ஒரு சட்டம் இயற்றி, அவரை விரட்டி விடவும் வாய்ப்பு உண்டு; அதனால்தான், நாட்டுக்கு நலன் கருதி, மக்கள் சபைக்கு அதிகாரம் இருந்த போதிலும், அதை மேல்சபை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று ஒரு தடையாக வைத்திருந்தார்கள்; 

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-1

அமெரிக்க அரசியல் சாசனம்-1

மிகப் பழமையான அரசியல் சாசனம் என்றுகூடச் சொல்லலாம்; இது 1789-ல் கொண்டு வரப்பட்டது; பழைய அமெரிக்கா பல பகுதிகளாகப் பிரிந்து கிடந்தது; வடபகுதி (இப்போதைய கனடா) பிரான்ஸின் ஆதிக்கத்தில் இருந்தது; கிழக்குப் பகுதி (இப்போதைய கிழக்கு அமெரிக்கா) பிரிட்டீஸ் ஆட்சியில் இருந்தது; அமெரிக்காவின் கிழக்குப் பகுதியில் வாழ்ந்த மக்கள், பெரும்பாலும் இங்கிலாந்து நாட்டிலிருந்து வந்து இங்கு வாழ்ந்தவர்கள்தான்; ஆனாலும் அவர்களுக்கு என்று தனி உரிமை ஏதும் கிடையாது; இங்கிலாந்து மன்னர்/ராணி ஆட்சி அங்கு இருந்தது; கிழக்கு அமெரிக்காவில் இருந்த மக்கள், தங்களின் சுதந்திரத்துக்காக போராடி அமெரிக்காவை சுதந்திர நாடாக்கினர்; அவர்கள் அமெரிக்காவுக்கு சுதந்திரம் வாங்கும்போது, கிழக்குப் பகுதியில் உள்ள மொத்தம் 13 மாநிலங்கள் மட்டுமே இங்கிலாந்து ஆட்சியில் இருந்தது; எனவே முதன் முதலில் 13 மாநிலங்களுக்கு மட்டுமே சுதந்திரம் வாங்கி, அவர்களுக்கு உரிய அரசியல் சாசன சட்டத்தை வகுத்துக் கொண்டனர்; பின்னரே, அமெரிக்காவின் மேற்குப் பகுதிகளையும் தங்களுடன் இணைத்துக் கொண்டு, இப்போது அமெரிக்கா என்பது யுனைடட் ஸ்டேட்ஸ் ஆப் அமெரிக்கா என்று மொத்தம் 50 மாநிலங்களைக் கொண்டுள்ளது; இந்த 50ல் சில மாநிலங்கள் மிகச் சிறியவை; சில மிகப் பெரியவை;;

அமெரிக்க அரசியல் சாசனச் சட்டப்படி, ஒவ்வொரு மாநிலத்துக்கும் இரண்டு செனடர்களை தேர்ந்தெடுப்பர்; அப்படியென்றால், 50 மாநிலங்களுக்கும் மொத்தம் 100 செனட்டர்கள் இருப்பர்; இந்தியாவில் இருப்பதைப் போலவே அங்கும் இரண்டு சபைகள் உண்டு; மேல்சபை, கீழ்சபை; இந்த இரண்டுக்கும் சேர்ந்த பெயரே காங்கிரஸ் (கூட்டுசபை); செனட் என்பது மேல்சபை; இது இல்லாமல் கீழ்சபை என்பது மக்களால் தேர்ந்தெடுத்த எம்பி-க்கள்; இவர்களுக்கு ஹவுஸ் ஆப் ரெப்ரசென்டேடிவ் House of Representatives என்பர்; இவர்கள் மொத்தம் 435 பேர்; மக்களால் தேர்தெடுக்கப்பட்ட எம்பிக்கள்; ஆக காங்கிரஸ் என்னும் கூட்டு சபையில் மொத்தம் 100 + 435 = 535 எம்பிக்கள் இருப்பர்; இவர்கள் அதிகாரம் மிக்கவர்கள்; இவர்களே சட்டத்தை இயற்றுபவர்கள்; 

42-வது திருத்தச் சட்டம்

42-வது அரசியல் சாசன திருத்தச் சட்டம்

இந்த 42-வது திருத்தச் சட்டமானது 1976 டிச. 18-ம் தேதி கொண்டு வரப்பட்டது; இந்த திருத்தச் சட்டம்தான், எமெர்ஜன்சி சட்டம் அமலில் இருந்த காலத்தில் கொண்டுவரப்பட்டது; அப்போது பிரதமராக இந்திராகாந்தி இருந்தார்; இந்த திருத்தச் சட்டம்தான் அதிக விமர்சனத்துக்கும் உட்பட்டது என்று சொல்லலாம்;

இந்திய அரசியல் சாசன சட்டத்தின்படி, இந்திய குடிமகனுக்கு சில அடிப்படை உரிமைகளை வழங்கி உள்ளது; இதை யாரும் மாற்றிவிட முடியாது; பார்லிமெண்ட் நினைத்தால் எந்தச் சட்டமும் கொண்டு வரலாம்; ஆனால், அந்த பார்லிமெண்டும் இந்த “அடிப்படை உரிமைகளை” மட்டுமே மாற்றி விட முடியாது; இப்படி ஏதாவது மாற்றிவிட நினைத்து, சட்டம் கொண்டு வந்தால், அதை சுப்ரீம் கோர்ட் விசாரித்து, அடிப்படை உரிமைக்கு எந்த பாதிப்பும் இல்லாமல் பாதுகாக்கும் உரிமையும் சுப்ரீம் கோர்ட்டுக்கு உண்டு:

இப்படி இருந்த நிலையை, இந்த 42-வது திருத்தச் சட்டம் மாற்றி விட்டது; அதன்படி, பார்லிமெண்டுக்கே முழு உரிமை உண்டு என்றும், பார்லிமெண்ட் நினைத்தால், குடிமகனின் அடிப்படை உரிமைகளைக்கூட கட்டுப்படுத்தி சட்டம் இயற்றிவிட முடியும் என்றும், அதை எதிர்த்து கேள்வி கேட்டு கோர்ட்டுக்கு போக முடியாது என்றும், ஐகோர்ட், சுப்ரீம் கோர்ட் இவைகளுக்கு, பார்லிமெண்ட் சட்டம் இயற்றிய அதிகாரத்தை கேள்வி கேட்க அதிகாரம் இல்லை என்றும், இந்த திருத்தச் சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது;

இந்த 42-வது திருத்தத்தை எல்லாம், 1977ல் வந்த ஜனதா கட்சி ஆட்சியில் ரத்து செய்து விட்டது; அப்படி ரத்து செய்த சட்டங்கள்தான், 43, 44-வது திருத்தச் சட்டங்கள்;

மினர்வா மில்ஸ் -எதிர்- இந்திய யூனியன் என்ற வழக்கில் 1980ல் ஒரு தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது; (AIR 1980 SC 1789) அதில் இந்த 42-வது திருத்தத்தில் சொல்லி இருந்த, “திருத்தம் செய்யும் பார்லிமெண்ட் அதிகாரத்தை கேள்வி கேட்கும் உரிமை சுப்ரீம் கோர்ட்டுக்கு இல்லை” என்று இருந்ததை தவறு என்று தீர்ப்பு கூறி உள்ளது; இந்த வரலாற்று தீர்ப்பை அப்போதைய இந்திய தலைமை நீதிபதி ஒய்.வி.சந்திரசூட், மற்றும் நீதிபதிகள் ஏ.சி.குப்தா, என்.எல்.உண்ட்வாலியா, பி.எஸ்.கைலாசம், பி.என்.பகவதி ஆகியோர் அடங்கிய 5 நீதிபதிகள் பெஞ்ச் தீர்ப்பை வழங்கியது; இதில் முதல் நான்கு நீதிபதிகளும் பார்லிமெண்ட்டுக்கு அத்தகைய அதிகாரம் இல்லை என்றும், நீதிபதி பி.என்.பகவதி மட்டும் அப்படிப்பட்ட அதிகாரம் பார்லிமெண்டுக்கு உண்டு என்றும் தீர்ப்பை வழங்கினர்;

இந்த தீர்ப்பில் – “அரசியல் சாசன சட்டத்துக்கு என்று சில அடிப்படைத் தன்மைகள் உண்டு என்றும், அதை எந்த பார்லிமெண்டும் மாற்றிவிட முடியாது என்றும்; அரசியல் சாசனத்தில் பார்லிமெண்ட்டுக்கு கொடுக்கப்பட்ட அதிகாரம், வானளாவிய அதிகாரம் இல்லை; அந்த அரசியல் சாசன சட்டத்துக்கு கட்டுப்பட்ட அதிகாரமே என்றும்; எந்த ஒரு சட்டத்தையும் திருத்தம் செய்யும் அதிகாரம் பார்லிமெண்டுக்கு உண்டு என்றாலும், அதில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள “அடிப்படை உரிமை” என்னும் சட்டத்தை பார்லிமெண்டுக்கு அதிகாரம் கிடையாது;” என்றும் தெளிவு படுத்தப்பட்டுள்ளது;

Calculation of a DAY for payment:

Calculation of a DAY for payment:

In Duncomebe v. The Brighton Club and Norfolk Hotel Company, (L.R. 10 QB 371) it was decided in the Queen’s Bench (dissentiente Blackburn, J.) that the actual day for payment need not be fixed in the instrument if the basis of the calculation which was to make it certain was to be found in the instrument itself.

In The London, Chatham, and Dover Railway Company v. The South Eastern Railway Company (1892, 1 Ch. 120) it was pointed out that this decision was inconsistent with a previous decision of the Exchequer Chamber in Merchant Shipping Company v. Armitage (L.R. 9 QB 99) which appears to have been overlooked by the learned Judges.

In that case it was held that it was necessary that the actual day for payment should be fixed by the written instrument, and that was the view expressed by Blackburn J. in hte case in 10 QB. Their Lordships have not to say which of these two decisions they prefer.

**

Only One plea was admitted:

Only One plea was admitted:

Formerly there were forms of action outside which the Plaintiff could not go.

One Record was one history of a particular litigation. Indeed, the earlier times, only one plea was admitted; and until the Statute of Anne (The Law Amendment Act, 1705) a person was compelled to base his whole defence on one plea, and could not raise more than one.

All that is changed.

It is clear that all those rules are now inappropriate, and that the learning and phraseology applicable to them have passed away.

Rightly or wrongly, the Legislature has enacted that the Statement of Claim shall be a simple narrative of the facts upon which the Plaintiff relies, and it is for the Judge to decide the himself as to nature of the legal liability which is disclosed, not upon appropriate legla averment, but upon the facts described in the Statement of Claim.

(Privy Council Decisions, Alexander McDonald v. Frank J Belcher and others (Canad) (1904) UKPC 18 (28 April 1904).

**

Whether a Company is liable for a libel?

Whether a Company is liable for a libel?

The question raised by this Appeal is whether a Limited Company is responsible for a libel published by one of its officers.

In support of this proposition reliance was placed on the well-known judgment of the late Lord Bramwell in Abrath v. North Eastern Railway Company (11 A.C. 247 page 250)

There is no doubt that Lord Bramwell held strongly to his opinion that a corporation was incapable of malice or motive, and that an action for malicious prosecution could not be maintained against a company.

Lord Cranworth in Addie v. Western Bank of Scotland (L.R. 1 H.L. Sc. 145) had expressed a similar opinion as to the liability of corporations for frauds.

But these opinions have not prevailed, and their Lordships are not prepared to give effect to them. If it is once granted that corporations are for civil purposes to be regarded as persons, i.e. as principals acting by agents and servants, it is difficult to see why the ordinary doctrines of agency, and of master and servant, are not be applied to corporations as well as to ordinary individuals. These doctrines have been so applied in a great variety of cases, in questions arising out of contract, and in questions arising out torts and frauds; and to apply them to one class of libels and to deny their application to another class of libels on the ground that malice cannot be imputed to a body corporate appears to their Lordships to be contrary to sound legal principles.

(Their Lordships concur with the view of the Acting Chief Justice in this case that if Fitzapatrick published the libel complained of in the course of his employment, the Company are liable for it on ordinary principles of agency.)

**

Good discharge by guardian

Good discharge by guardian

Judgment by Justice Victor Murray Coutts Trotter, The Chief Justice of Madras High Court in 1924

Al. Vr. Ct. Lakshmanan Chetti and others v. V.R.Rm. V.L. Subbiah Chetti.

Order 32 Rule 6 of CPC

Receipt by next friend or guardian for the suit of property under decree for minor:

(1). A next friend or guardian for the suit shall not, without the leave of the Court, receive any money or other movable property on behalf of a minor either –

(a) by way of compromise before decree or order, or

(b) under a decree or order in favour of the minor.

Case:

In October 1913, a decree was obtained in a suit in which the plaintiffs were a father and his three sons, and the three sons were described on the face of the proceedings as suing through their next friend and guardian, the first plaintiff (that is, the father).

Two months after that decree the father died and it was not until December of the following year, 1914, that the eldest of the three sons attained his majority.

On the 3^rd December 1917, well within three years of the attainment of majority, an execution application was taken out.

It is said that that application was barred because time must be taken to have run out, from the attainment of the eldest son, but from the date of the decree itself, i.e. Oct 1913. The reason for it is said to be this and it depends upon the construction of two sections of two statutes. One of the learned Judge has referred to, and the other he has not.

Before I approach the consideration of the case-law I will look at the sections of the statutes themselves the relevant section of the Limitation Act is Section 7. It says “Where one of several persons jointly entitled to institute a suit or make an application for the execution of a decree is under any such disability (that means, for our present purpose, the minority) and a discharge can be given without the concurrence of such person, time will run against them all; but where no such discharge can be given time will not run as against any of them until one of them becomes capable of giving such discharge  without the concurrence of  the others or until the disability has ceased.”

Good discharge:

Therefore a good discharge, which could be given without the concurrence of the others is necessary before limitation can be invoked.

Now it is said that the father in this case became entitled to give a good discharge not only on behalf of himself but on behalf of his minor sons. This Court held in a number of cases culminating in the case of Ganesh Rao v. Tuljaram Rao (1909) 21 MLJ 1093 that a Hindu father could, as managing member of a family, give a good discharge of a decree debt notwithstanding the fact that he might appear in the suit in the capacity of guardian ad litem or next friend. They based that decision upon the express provisions of Hindu Law and they said that his position as a father was independent of his position as guardian ad litem or next friend and that no disability which could attach to him can be supposed to attach to him by reasons to which I am coming presently and could in any way affect his position under the general Hindu Law as father. That is the decision of this Court in several cases culminating in Ganesh Rao v. Tuljaram Rao (1909) 21 MLJ 1093. What their Lordships were dealing there with was an argument based upon a section of the Civil Procedure Code. That section is the present Rule 6 in Order 32 and it reads as follows:

Order 32 Rule 6 of CPC

Receipt by next friend or guardian for the suit of property under decree for minor:

(1). A next friend or guardian for the suit shall not, without the leave of the Court, receive any money or other movable property on behalf of a minor either –

(a) by way of compromise before decree or order, or

(b) under a decree or order in favour of the minor.

As I said, the basis of the decision in Tuljaram Rao’s case was that the father occupied two entirely separate positions, that he was clothed with a double personality, and that inhibition of his acting in a certain manner in one of those, capacities was no inhibition of his doing it under the other, the general powers of a Hindu father. Thereupon Tuljaram Rao’s case went to the Privy Council with this pronouncement of Madras High Court to deal with and to say whether it was right or whether it was erroneous, and the words of the Privy Council are absolutely explicit in their application of the principle laid down by the Madras High Court and which, so far as I can see, is the necessary substratum of the whole of the argument that has been addressed to us.

What their Lordships say is this: “They (their Lordships of the Privy Council) consider it to be clear that when he (that is, the father) himself is the next friend or the guardian of the minor, his powers are controlled by the provisions of the law and he cannot do any act in his capacity as father or managing member which he is debarred from doing as a next friend or guardian without leave of the Court.

To hold otherwise would be to defeat the object of the enactment.

In other words, their Lordships say in the plainest language, the inhibition imposed upon him in one character must be extended to the other suggested character or else the Act becomes a waste paper. It is said that there are decisions of this Court subsequent to that pronouncement of the Judicial Committee which nevertheless go on saying that a father can give a good discharge without the consent of the Court where the decree has been obtained.

I am not at all sure that those cases most of them are very inadequately reported of purport to go counter to the principle laid down in Tuljaram Rao’s case, because it is not quite plain, so far as I can see, that, in those cases, the father was the guardian ad litem of the minors. All I can say is that, if he was the guardian, the Privy Council decision compels me to say that those cases were wrongly decided; if he was not, they merely say that where the father is not the guardian ad litem he can take the money and give a good discharge and though I do not disagree with that, I would like to reconsider that position hereafter. I am not saying that if this was what those cases had decided, those cases are incorrect; but I am quite clear about this, that if in those cases, the father was the guardian ad litem, they are clearly wrongly decided and decided in the teeth of the express mandate of the Privy Council case.

No one, I think, could plausibly contend that a man in such a double position could give a good discharge after obtaining the permission of the Court. It therefore follows that at the time when the father died, he had never been in a position to give a good and legal discharge for this debt and that therefore the time must be calculated as beginning to run from the date when the respective disabilities cease.

Seeing that one of the decree-holders is still a minor there is really no question of limitation arising in the case.

The case will go back for further proceedings in execution.

The appellants will have their costs throughout.

Ramesam J:

I agree. Several decisions of this Court have been referred to by the learned vakil for the respondent. The first of these is the decision in Duraisami Sastrial v. Venkatrama Iyer, (1911) 21 MLJ 1088. It expressly purports to be based on the decision in Ganesh Rao v. Tuljaram Rao’s case (1909) 21 MLJ 1093 which was a decision of this Court on Order 42 R 7. It was reversed afterwards by the Privy Council in Ganesh Rao v. Tuljaram Rao’s case.